Κείμενο φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος
Τα χταπόδια ακόμη καλά κρατούν!!! Τα νερά άρχισαν να ζεσταίνουν, αλλά τα νόστιμα κεφαλόποδα ακόμη δεν έχουν πάρει το δρόμο για πολύ βαθιά. Μια καλή ώρα είναι να τα αναζητήσουμε μεσημεράκι με ελάχιστο αεράκι και λιακάδα. Το ψάρεμα του χταποδιού από σκάφος γίνεται με κολπάδα.
Κολπάδα αγοραστή ή χειροποίητη.
Η κολπάδα είναι ένα εύχρηστο αλιευτικό εργαλείο, που καλό είναι να υπάρχει μόνιμα στο σκάφος μας για χρήση ανά πάσα στιγμή. Για να το κατασκευάσουμε χρειαζόμαστε τα εξής υλικά:
1. Ένα κομμάτι αλυσίδα 40 πόντους που καλύτερα να είναι ανοξείδωτη, κάνει όμως και η γαλβανιζέ.
2. Ένα μέτρο πετονιά 80 χιλιοστών
3. Μία στριφταροπαραμάνα βαρέως τύπου
4. Πετονιά 100 χιλιοστών
5. Μια καρούλα.
Τυλίγουμε την πετονιά των 100 χιλιοστών στην καρούλα που θα πρέπει να έχει μήκος λίγο παραπάνω από το βάθος που θα ψαρέψουμε, εκτός αν αγοράσουμε καινούριο καρούλι των 100 μέτρων οπότε το τυλίγουμε όλο.
Μόλις ολοκληρώσουμε το τύλιγμα δένουμε στην άκρη της στο μάτι του στριφταριού, ενώ την παραμάνα περνάμε στον πρώτο κρίκο της αλυσίδας.
Από το ένα μέτρο πετονιάς των 80 χιλιοστών φτιάχνουμε τρεις θηλιές. Στον δεύτερο κρίκο της αλυσίδας περνάμε την πρώτη θηλιά έτσι ώστε όταν δεθεί να έχει μήκος περίπου 10 πόντους, λίγο πιο κάτω δένουμε την δεύτερη και σε ίση απόσταση την τρίτη. Στις θηλιές αυτές περνάμε (όπως το βαρίδι στην καθετή) από ένα ψάρι, σπάρο, λιθρινάκι, ή κόκκινη καλόγρια.
Ψαράκια μπορούμε να αγοράσουμε κατεψυγμένα από το σούπερ μάρκετ, ή να διατηρήσουμε στην κατάψυξη μερικά απο εκείνα που πιάσαμε σε κάποιο ψάρεμά μας και δεν τα φάγαμε.
Ένα άλλο αποδοτικό δόλωμα είναι ο ψεύτικος κάβουρας σε συνδυασμό με ένα λευκό ψεύτικο ψαράκι δεμένα επάνω στην αλυσίδα. Ο κάβουρας αποτελεί θαυμάσιο μεζέ για το χταπόδι, όσο για το λευκό, είναι ιδεώδες χρώμα προσέλκυσης.
Πως πιάνουμε τα χταπόδια.
Η καλύτερη κολπάδα γίνεται με αέρα έως τρία μποφώρ, αλλιώς χρειαζόμαστε πλωτή άγκυρα.
Φτάνουμε στο σημείο που γνωρίζουμε ότι ο βυθός κρατάει χταπόδια, σβήνουμε τη μηχανή και αφήνουμε το διαράκι – τριαράκι φυσώντας να παρασύρει σιγά – σιγά το σκάφος μας. Αν ο αέρας είναι αρκετός και ξεσέρνουμε πολύ γρήγορα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την πλωτή μας άγκυρα.
Περνάμε τα ψαράκια ή τα κοκοροπόδαρα όπως περιγράψαμε παραπάνω και αφήνουμε την αλυσίδα να πέσει στη θάλασσα. Μόλις πατώσει, αρχίζουμε να κινούμε σιγά – σιγά, πάνω – κάτω την πετονιά μας. Καθώς το αεράκι παρασύρει την βάρκα μας, η αλυσίδα σέρνεται στον πυθμένα της θάλασσας, εμείς ανεβοκατεβάζουμε την πετονιά, ενώ τα ψαράκια που έχουμε δέσει επάνω της μοιάζουν με κοπαδάκι που κινείται στον βυθό.
Η παρουσία και το «ασίμισμα» που κάνουν με την κίνησή τους, προσελκύει το χταπόδι, που αν βρίσκεται στη γύρω περιοχή επιτίθεται με ορμή επάνω τους και τα συλλαμβάνει μαζί με την αλυσίδα! Την στιγμή εκείνη αισθανόμαστε βάρος και αμέσως ξεκινάμε την διαδικασία της ανέλκυσης.
Το χταπόδι με το που τραβάμε την πετονιά αισθάνεται ότι η λεία του θα διαφύγει, θυμώνει και βεντουζάρει ακόμη πιο δυνατά στην αλυσίδα και τα ψαράκια, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να μας φύγει, προσοχή όμως!!! Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το αποχιάσουμε πριν φτάσει στην επιφάνεια της θάλασσας, γιατί αλλιώς αμολάει τα πάντα κι εξαφανίζεται.
Μόλις το αποχιάσουμε, το φέρνουμε στη βάρκα και τραβάμε την αλυσίδα με τα ψάρια, ενώ γυρίζουμε την κουκούλα του ανάποδα για να το αφοπλίσουμε.
Αντέχει πάρα πολύ στα τραύματα και το μόνο τρωτό του σημείο είναι το νεύρο που βρίσκεται πίσω από τα μάτια του γι’ αυτό χρησιμοποιούμε ένα μαχαίρι με το οποίο τρυπάμε ανάμεσά τους.
Καλό θα είναι να έχουμε μαζί μας έναν μεγάλο κουβά με σκέπασμα, ώστε να το βάλουμε μέσα, για να μην γεμίσει αφ’ ενός το σκάφος μελάνια και αφ’ εταίρου να μην το κυνηγάμε μέσα στη βάρκα.
Κείμενο – φωτογραφίες: Νικος Λυμπερόπουλος