κείμενο – φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος.
Γυαλιστερές και κυδώνια καταναλώνουμε την Καθαρά Δευτέρα, την περίοδο της Σαρακοστής, αλλά και γενικότερα ως μεζέ με το τσίπουρο ή το ούζο μας. Γενικότερα τα οστρακοειδή αποτελούν πολύ καλά δολώματα και την περίοδο της σαρακοστής υπάρχουν εν αφθονία.
Προσέχουμε πάντως αφού τα ανοίξουμε, να έχουν ευχάριστη θαλασσινή οσμή και να «κουνηθούν» μόλις στάξουμε μερικές σταγόνες λεμόνι, διαφορετικά είναι επικίνδυνα για τον οργανισμό και προκαλούν πολύ δυνατές τροφικές δηλητηριάσεις
Όσον αφορά τις γυαλιστερές πρόκειται για τις γνησιότερες θα λέγαμε αχιβάδες, που η επιστημονική τους ονομασία είναι Venus Marcenaria. Έχουν κέλυφος γυαλιστερό, με ζώνες χρώματος καφέ ανοικτού έως σκούρου καστανού.
Τα κυδώνια είναι ελασματοβράγχια μαλάκια της οικογενείας των καρδιΐδών, ενώ υπάρχουν διάφορα είδη κυδωνιών όπως το cardium echinatum, cardium edulis και venus verrucosa, που δεν είναι άλλα από τα γνωστά μας κυδώνια με τα ασπροστακτί όστρακα και τα λεπτά αυλάκια. Διαθέτουν λευκό κρέας και είναι πεντανόστιμα.
Πώς μαζεύουμε κυδώνια και γυαλιστερές.
Ο πιο απλός τρόπος είναι τα τα αγοράσουμε απο τον ψαρά. Αν όμψς αποφασίσουμε να τα βρούμε μόνοι μας, τα κυδώνια και οι γυαλιστερές συνήθως είναι χωμένα μέσα στη χοντρή άμμο. Φορώντας μάσκα, βατραχοπέδιλα, τη στολή μας, και χρησιμοποιώντας το ειδικό καμάκι – χούφτα που υπάρχει για το συγκεκριμένο ψάρεμα, τα ψάχνουμε στο βυθό της θάλασσας. Την ύπαρξη ζωντανών δίθυρων ακέφαλων μαλακίων – την κατηγορία δηλαδή που υπάγονται οι γυαλιστερές και τα κυδώνια -μαρτυρούν άδεια κελύφη που υπάρχουν διάσπαρτα στον πυθμένα της θάλασσας. Εκεί πιέζοντας ελαφρά, θα δούμε μια μικρή αναπήδηση της άμμου, που είναι το αποτέλεσμα του κλεισίματος των κελυφών της αχιβάδας. Κάτω από το σημείο αυτό βρίσκεται συνήθως το κυδώνι ή η γυαλιστερή. Πρόκειται για δόλωμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην καθετή και το προτιμούν – εκτός καλοφαγάδων – κυρίως οι σαργοί, οι ούγενες, οι τσιπούρες, τα σκαθάρια κλπ.
Πού και πως θα ψαρέψουμε
Καλό είναι να γνωρίζουμε κάποιο μέρος πού «κρατάει» όπως λέμε τα προαναφερόμενα ψάρια, που θα αναζητήσουμε στα σβησίματα των αποχών. Με το βυθόμετρο παρατηρούμε και επιλέγουμε το σημείο πού σβήνει η αποχή, ενώ φροντίζουμε η άγκυρά μας να πέσει 15 έως 20 μέτρα από αυτό το σημείο, «προσεκτικά και αθόρυβα».
Τα αγκίστρια που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε με θάλασσα που αρχίζει να ηρεμεί μπορεί να είναι τα τύπου Aberdeen Νο 1ή Νο 2. Με φουσκοθαλασσιά χρησιμοποιούμε τα break από ανοξείδωτο ατσάλι από Νο 4 έως Νο 1.
Μπορούμε να ψαρέψουμε με πετονιές 30 – 35 χιλιοστών όπου μετά το στριφτάρι θα δέσουμε δύο λεπτότερα παράμαλλα 25 cm επάνω και 30 cm κάτω πριν το μολύβι μας, ή με πετονιές 30 χιλιοστών με μικρό περαστό μολύβι και αγκίστρι Νο 3 ή Νο 4 δεμένο απ’ ευθείας στη μάνα.
Επίσης μπορούμε να ψαρέψουμε με πετονιές 22 χιλιοστών όπου μετά το λεπτό στριφτάρι θα δέσουμε στη μάνα δύο παράμαλλα. Πρώτα ένα 20 cm και μετά ένα 25 cm με αγκίστρι Νο 3 και Νο 4 carbon, ενώ βαρίδι θα χρησιμοποιήσουμε συρόμενο, πού θα το περάσουμε πριν δέσουμε το στριφτάρι με τη μάνα και την αρματωσιά.
Σαργοί και τσίμπημα.
Το τσίμπημα του σαργού το καταλαβαίνουμε από το διαρκές ελαφρό τράβηγμα της πετονιάς, ή τα πολύ ελαφρά τσιμπηματάκια.
Μην ξεγελαστείτε και τραβήξετε απότομα, περιμένετε λίγο. Αμέσως μετά το άρπαγμα θα είναι γερό! Με μια κοφτή απότομη κίνηση αγκιστρώνουμε το ψάρι και αναλόγως το μέγεθος και το τράβηγμά του, το φέρνουμε προς το μέρος μας δίνοντάς του πετονιά όταν κάνει κεφάλι και μαζεύοντας όταν μας το επιτρέπουν οι συνθήκες, ενώ δεν χαλαρώνουμε ποτέ την πετονιά από τη στιγμή που έχουμε το ψάρι στο αγκίστρι!
Σίγουρα όμως θα καταλήξει στη βάρκα μας με τη χρήση της απόχης που πρέπει πάντα να είναι “ετοιμοπόλεμη” !
κείμενο – φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος.
