Το σκάφος PIRELLI 1000 που είχαμε κάνει δοκιμή, φόραγε δύο YAMAHA diesel ΜΕ 432 των 315 ίππων. Ο ντιζελοκινητήρας διαθέτει 24-βάλβιδη κεφαλή με επικεφαλής κεντροφόρο και αποδίδει 315 ίππους (630 ίπποι σε διπλή εγκατάσταση), ενώ διαθέτει στον στάνταρ εξοπλισμό προπέλες TRP.
Το πόδι είναι Yamaha hydra drive εφοδιασμένο με υδραυλικό πολύδισκο συμπλέκτη χάρη στον οποίο επιτυγχάνεται άμεση, αθόρυβη και ομαλή σύμπλεξη είτε στις μεγάλες ταχύτητες είτε στις μανούβρες.
Ο κινητήρας διαθέτει κλειστό κύκλωμα ψύξης και χρήση ειδικού ψυκτικού υγρού, που βοηθάει στην διατήρηση σταθερής θερμοκρασίας κινητήρα για ομαλή λειτουργία, την προστασία του κυκλώματος από υπερβολικές συνθήκες ψύχους και την μεγιστοποίηση της διάρκειας ζωής του.
Η αντλία του συστήματος ψύξης και το φίλτρο της που για ευκολία αποσπάται μαζί με την ανοξείδωτη βάση του, είναι ενσωματωμένα στον κινητήρα. Ένας αισθητήρας ροής νερού ανιχνεύει τυχόν μπλοκάρισμα της εισαγωγής, η την δυσλειτουργία της ίδιας της αντλίας.
Τροφοδοσία και Ηλεκτρικά
Η περιστροφική αντλία ψεκασμού, προμηθεύει με την απαραίτητη ποσότητα και σε σταθερή πίεση καύσιμο, ενώ για την προστασία του συστήματος ψεκασμού, πριν την αντλία, υπάρχει ενσωματωμένο στον κινητήρα φίλτρο καυσίμων και υδατοπαγίδα με αισθητήρα ανίχνευσης νερού και σύστημα προειδοποίησης του χειριστή. Ο κινητήρας διαθέτει ισχυρό σύστημα φόρτισης με γεννήτρια 80 Amp, που φροντίζει για την άριστη κατάσταση των μπαταριών.
Οι κινητήρες MARIVAG κατασκευάζονται στην Κίνα στο εργοστάσιο TCB όπου επώνυμοι και πολύ μεγάλοι οίκοι το εμπιστεύονται και παραγγέλνουν προϊόντα.
Η παρουσία του εργοστασίου χρονολογείται από το 1978, ενώ το 1998 πήρε πρώτο βραβείο κατασκευαστή τετράχρονων κινητήρων στην Κίνα.
Στην Αθήνα η αντιπροσωπεία διαθέτει κάθετη μονάδα με πλήρες τμήμα ανταλλακτικών και service, ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα υπάρχουν αντιπρόσωποι σε όλα σχεδόν τις πόλεις και τα νησιά.
ΟΙ ΚΙΝΗΤΗΡΕΣ Πρόκειται για τετράχρονους κινητήρες νέας γενιάς, όπου στην γκάμα περιλαμβάνονται ιπποδυνάμεις 4- 5- 9,9-15-20 και 25 ίπποι, ενώ στα σχέδια της εταιρείας είναι η κυκλοφορία των 30 και 40 ίππων. Οι MARIVAG F20 BML και ο F25 BML είναι κινητήρες τετράχρονοι νέας γενιάς 498 κυβικών, με διάμετρο Χ διαδρομή 65×75 mm και βάρος από 68 έως 70 κιλά. Η maximum ισχύς που αποδίδει η F20 BML είναι 14,7 KW ενώ η F25 BML 18,4 KW στις 5500 στροφές, ενώ διαθέτουν σύστημα εκκίνησης ηλεκτρικό ή με κορδονιέρα αναλόγως μοντέλου, ενώ για ευκολότερη χρήση ο μοχλός του «πρόσω – ανάποδα» είναι τοποθετημένος στη βάση της λαγουδέρας. Οι κινητήρες υποστηρίζονται από μεγέθη προπελών αναλόγως του σκάφους σας, όσο για την τιμή τους ο αντιπρόσωπος μας είπε ότι πρόκειται για μεγάλη έκπληξη διότι είναι πολύ χαμηλή…
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ MARIVAG F20 BML και F25 BML Τύπος κινητήρα Tετράχρονος OHC Σύστημα ψύξης Υδρόψυκτος Κυβισμός (cm3) 498 Διάμετρος x διαδρομή (mm) 65×75 Περιοχή στροφών 5000-6000 rpm Ρελαντί 925 – 1025 rpm Ισχύς hp (Kw) 14,7 Kw στις 5500 σ.α.λ. ( F20 BML) 18,4 KW στις 5500 σ.α.λ. (F25 BML) Σύστημα ανάφλεξης Ηλεκτρονική (CDI) Σύστημα εκκίνησης ηλεκτρικό ή manual αναλόγως μοντέλου. Εξαγωγή καυσαερίων Μέσα από την προπέλα Ρύθμιση κλίσης Χειροκίνητο τριμ Σύστημα οδήγησης Λαγουδέρα Κάρτερ 1,7 λίτρα Ντεπόζιτο καυσίμων 24 λίτρα Καθαρό βάρος (kg) 68 – 70 κιλά
Το LINDER 460 ARKIP του Σουηδικού ναυπηγείου Linder, είναι το μεγαλύτερο μοντέλο της σειράς και διατίθεται ως μεταλλική ταχύπλοη ψαρόβαρκα.
Από κράματα αλουμινίου και χάλυβα κατασκευάζονται κατά κύριο λόγο τα μεγάλα θαλαμηγά σκάφη, μηχανοκίνητα και ιστιοπλοϊκά. Η συμπεριφορά των μεταλλικών σκαριών είναι πολύ καλή στη θάλασσα, αντέχουν πολύ στο φαινόμενο της διάβρωσης, αλλά είναι πιο ακριβές κατασκευές. Για τη ναυπήγηση τους απαιτείται εξειδικευμένο τεχνικό προσωπικό που να γνωρίζει καλά τη χρήση και την επεξεργασία του μετάλλου καθώς επίσης και ειδικές εργαλειομηχανές.
Το LINDER 460 ARKIP είναι το μεγαλύτερο μοντέλο της σειράς και διατίθεται ως ταχύπλοη ψαρόβαρκα. Το κύτος είναι δεμένο με μονοκόμματο φύλο ειδικού κράματος, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν κολλήσεις, βίδες, ή πριτσίνια. Το πάτωμα είναι διπλό και υπάρχουν στεγανά ικανά να καταστήσουν το σκάφος αβύθιστο σε περίπτωση ανατροπής του, ενώ η γάστρα είναι πλατιά με μικρό V.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ Διερευνώντας το LINDER 460 ARKIP, στην πλώρη του υπάρχουν ταμπούκια – καθίσματα σε σχήμα (Π) που μπορούν να φιλοξενήσουν τα απαραίτητα για το σκάφος κι ακόμη τις αποσκευές των επιβαινόντων. Υπάρχει αρκετό ελεύθερο ντέκ, ενώ στη μέση περίπου του σκάφους και δεξιά βρίσκεται η κονσόλα που διαθέτει ρολμπάρ και μεγάλο παρμπρίζ, όπως επίσης και χώρο αποθηκευτικό, αλλά και για τη μπαταρία. Πίσω από την κονσόλα υπάρχει άλλο ένα μεγάλο κάθισμα – ταμπούκι που μπορεί εκτός από τον κυβερνήτη να φιλοξενήσει άνετα δυο άτομα ακόμη. Μέσα στο ταμπούκι υπάρχει το 25άλιτρο ρεζερβουάρ των καυσίμων, η υδατοπαγίδα, η χειροκίνητη αντλία νερού για ώρα ανάγκης, ενώ περισσεύει και χώρος.
ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ Την ημέρα που κάναμε το Test ήταν μπουνάτσα. Η αίσθηση του αλουμινίου ίσως ξενίσει κάποιους στην αρχή, ξεπερνάται όμως με το που πηδάμε από τον μόλο στο ντέκ και νοιώθουμε την αντοχή του αλουμινένιου κράματος. Ας λάβουμε σοβαρότατα υπ’ όψη μας ότι τα κράματα αλουμινίου είναι ανθεκτικότατα, ελαφρά και δεν οξειδώνονται στη θάλασσα. Η ταχύπλοη βάρκα φορούσε ένα κινητήρα τετράχρονο Yamaha 50 hp, με προπέλα αλουμινίου 13΄΄. Κατά την διάρκεια της πλεύσης δεν υπήρχαν κραδασμοί και δεν βραχήκαμε καθόλου. Με τέρμα γκάζι στις 5500 σ.α.λ. το όργανο έδειξε 32 κόμβους, ενώ η κατανάλωση ήταν περίπου λίτρο και μίλι στις υψηλές στροφές.
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ Μήκος: 4,60 m Πλάτος: 1,85 m Βάρος 286 kg Κινητήρας max: 50 HP Επιβάτες: έως 6 Βάρος χωρίς μηχανή: 286 Kg Πιστοποίηση CE : C Αντιπρόσωπος
Ταχύτητα σκάφους LINDER 460 ARKIP με κινητήρα Yamaha F50 hp και προπέλα αλουμινίου 13΄ *Σ.Α.Λ. : Στροφές κινητήρα ανά λεπτό. *KNOTS: Ταχύτητα σκάφους σε κόμβους.
Στην Ελλάδα η «κακαβιά» ξεκίνησε να παρασκευάζεται πάνω στα ψαροκάικα. Καθώς οι ψαράδες έλειπαν για ψάρεμα πολλές ημέρες, έπαιρναν μαζί τους ένα σακί πατάτες, νερό, λάδι, παξιμάδια, στην καλύτερη περίπτωση μερικά κρεμμύδια και ξυνό.
Οι ανθρωπολόγοι πιστεύουν ότι διαδικασία παρασκευής της σούπας ήταν το πρώτο είδος μαγειρικής πού πραγματοποιήθηκε στην ιστορία του ανθρώπου. Ένα πιάτο σούπα έχει ευεργετικά αποτελέσματα σε όσους το καταναλώνουν διότι εξαφανίζει το αίσθημα της πείνας και αναζωογονεί τον οργανισμό.
Μπορούμε να θυμηθούμε πολλές στιγμές στην ιστορία όπου ένα πιάτο σούπα έπαιξε τον ρόλο του. Ο «Αθηναίος» μας θυμίζει το απόσπασμα από τον Ιππία του Πλάτωνος όπου ο Σωκράτης χρησιμοποιεί τη σούπα ως παράδειγμα για να περιπαίξει το νεαρό Ιππία για τις απόψεις του περί ομορφιάς, το τεστ της σούπας του Ναυάρχου Νεύτωνα για να διαπιστώσει εάν κάποιος ήταν μέλος του πληρώματός του, το επεισόδιο κατά το οποίο ο Λουδοβίκος ο δέκατος τέταρτος λούζει με σούπα τον αδελφό του, αλλά και τη δήθεν δηλητηριασμένη σούπα που προσέφερε σ’ ένα επίσημο δείπνο.
Η Κακαβιά.
Στην Ελλάδα η ψαρόσουπα και μάλιστα η «κακαβιά» ξεκίνησε να παρασκευάζεται πάνω στα ψαροκάικα. Καθώς οι ψαράδες έλειπαν για ψάρεμα πολλές ημέρες, έπαιρναν μαζί τους ένα σακί πατάτες, νερό, λάδι, παξιμάδια, στην καλύτερη περίπτωση μερικά κρεμμύδια κι αυτό ήταν όλο. Ξεκινούσαν για ψάρεμα.
Η διαδικασία της προετοιμασίας για τη σούπα απλή, μία μεγάλη κατσαρόλα στην οποία ετοιμαζόταν η περιβόητη κακαβιά. Πατάτες, νερό, λάδι, κρεμμύδι – πολλές φορές ξεβλαστωμένο μετά την πολυήμερη παραμονή του στο αμπάρι – και ψάρια. Όχι όμως τα καλά, τα εμπορεύσιμα, αλλά τα «Μουρντάρικα», εκείνα δηλαδή πού έχουν τη μικρότερη εμπορική αξία. Πέρκες, Χάνους, Γύλους, χειλούδες, σκορπίδια, καπονάκια, ότι δηλαδή μικρό και φαινομενικά «άχρηστο» το έριχναν στην κατσαρόλα και παρασκεύαζαν μια πεντανόστιμη ψαρόσουπα, την «Κακαβιά».
Για την επιτυχία όμως αυτού του εξαίρετου εδέσματος χρειάζεται η κατάλληλη δοσολογία και τεχνική.
Πως μαγειρεύουμε την κακαβιά.
Χρησιμοποιούμε την κατσαρόλα της αρεσκείας μας – αυτή πού μπορούμε να πάρουμε μαζί στην παραλία ή στη βάρκα – καθαρίζουμε πατάτες και τις τοποθετούμε έτσι ώστε να καλυφθεί ο πυθμένας. Από πάνω βάζουμε τα ψάρια ενώ προσθέτουμε γλυκό και θαλασσινό νερό σε κατάλληλη γευστικά αναλογία. Γεμίζουμε τη κατσαρόλα τόσο ώστε μόλις να καλύπτονται τα ψάρια, προσθέτουμε μισό δάκτυλο περίπου ελαιόλαδο και τη βάζουμε σε δυνατή φωτιά. Μόλις αρχίζει να βράζει αφήνουμε για μισή ώρα περίπου, κατεβάζουμε την κατσαρόλα και η σούπα μας είναι έτοιμη .
Οι ψαράδες χρησιμοποιούσαν και «ξινό» – αν είχαν μαζί τους. Εμείς μπορούμε να στύψουμε όσο λεμόνι μας αρέσει, αν κι εμείς την προτιμάμε άνευ…
Για να προσλάβει μια ξεχωριστή νοστιμιά η κακαβιά μας μπορούμε να προσθέσουμε ένα – δύο ή δυο τρία μπαρμπουνάκια .
Για περισσότερο «ψαχνό» στη σούπα, μπορούμε να προσθέσουμε ένα κομμάτι σφυρίδα, ή στείρα, ή ότι άλλο χοντρό ψάρι έχουμε.
Αναπόσπαστο εργαλείο για τους λάτρεις της συρτής βυθού που θέλουν να είναι αποδοτικοί στο ψάρεμά τους. Ο ρυθμιστής ταχύτητας (ροοστάτης) καθώς και τα προοδευτικά φρένα δίνουν την δυνατότητα στον ψαρά να μαζέψει την αρματωσιά του πολύ ομαλά μειώνοντας τον κίνδυνο να χαθεί το ψάρι. Το καρούλι παρέχει επαρκή αποθηκευτικό χώρο έως 45 μολύβια.
Αποτελεί ένα από τα κορυφαία σε απόδοση δολώματα με πολύ καλά αποτελέσματα, ακόμη και στα «εκλεκτικά» ή «δύστροπα» ψάρια.
Η εύρεση του είναι σχετικά εύκολη, θέλει μεγάλη προσοχή στο σπάσιμο και στη δολωση, ενώ τα ψάρια που μας αποδίδει αξίζουν τον κόπο και με το παραπάνω. Όπου υπάρχουν βραχάκια, εκεί που δεν τα χτυπάει πολύ ο καιρός αποικεί το σκαρτσίνι.
Συνήθως Βρίσκεται σε μεγάλες ομάδες των δέκα, δεκαπέντε ή και περισσότερων κομματιών όταν η περιοχή δεν ψαρεύεται εντατικά και σχεδόν πάντα στις κορυφές των βράχων ειδικά όταν έχει επάνω του ψιλό φυκάκι. Κυκλοφορούν εκεί όταν ο καιρός είναι καλός που δεν τα ενοχλεί το κύμα Όταν πιάσει καιρός, τότε αυτά κατεβαίνουν στη βά;ση του Βράχου, έτσι πολλές φορές να πρέπει να μετακινήσουμε κάποια πέτρα, εκεί θα τα συναντήσουμε.
Σκαρτσίνια αρκετά μπορούμε να συναντήσουμε επίσης σε ρηχές αμμούδες. Αυτά είναι διαφορετικό είδος από του βράχου, κάνουν όμως θαυμάσια για δόλωμα.
Για να διατηρηθούν ζωντανά πρέπει να βρίσκονται μέσα θαλασσινό νερό, το οποίο ανανεώνεται. Για τους τρόπους αυτού ισχύει ότι και στο καβουράκι η το καραβιδάκι Το σκαρτσίνι για να δολωθεί θα πρέπει να σπάσουμε πρώτα το κέλυφος μέσα στο οποίο βρίσκεται και αυτό πραγματοποιείται προσεκτικά με ένα μικρό σφυράκι.
Το πολύ προσεκτικά το τονίζουμε ιδιαίτερα γιατί αν δε γίνει αυτό με προσοχή και χτυπήσουμε δυνατά το κέλυφος και τραυματίσουμε την κοιλιά του σκαρτσινιού, θα ψοφήσει και δεν θα ψαρεύει ζωντανό, όπως πρέπει.
Το σκαρτσίνι για να ψαρέψει σωστά πρέπει να είναι ολόκληρο και ζωντανό ενώ το δολώνεται ολόκληρο. Ο τρόπος με τον οποίο δολώνεται στο αγκίστρι είναι ο ίδιος με το καραβιδάκι ή της γαρίδας.
Αποτελεί ένα από τα κορυφαία σε απόδοση δολώματα με πολύ καλά αποτελέσματα, ακόμη και στα «εκλεκτικά» ή «δύστροπα» ψάρια.
Επειδή τα ψάρια δεν είναι «δεμένα» όπως έχουμε ξαναπεί και οι ψαριές μας είναι πολύ μικρές, μπορούμε να τις εμπλουτίσουμε με ένα από τα γευστικότερα «φρούτα» που μας προσφέρει η θάλασσα, τους αχινούς. Έτσι τουλάχιστον γινόταν μέχρι την περίοδο πριν απαγορευτεί το ψάρεμά τους…
Τους αχινούς μπορούμε να τους επισημάνουμε ευκολότατα. Στον τόπο του πρώτου μέρους των διακοπών μας τη συγκεκριμένη χρονιά – που να ξέραμε ότι θα ήταν η τελευταία για το ψάρεμα του αχινού – επισημάναμε μια πολύ ρηχή ξέρα που ήταν γεμάτη από μεγάλους και γεμμάτους. Εκεί μάλιστα ρίξαμε κι ένα παραγάδι για σαργούς με πολύ καλά αποτελέσματα.
Η ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥΣ Τους Αχινούς οι επαγγελματίες τους έπιαναν χρησιμοποιώντας ένα ειδικό εργαλείο που λέγεται αργαλειός. Πρόκειται για ένα μεγάλο σιδερένιο – κάτι σαν χτένι – που είναι στερεωμένο σε ένα γερό σκελετό που καταλήγει σε ένα χαλκά για να δένεται με χοντρό σχοινί. Στην πλάτη του χτενιού στερεώνεται ένας σάκος από χοντρό δίχτυ που όταν ο ψαράς το σέρνει στον βυθό τραβώντας το με τη βάρκα, μαζεύει ότι βρει μπροστά του. Έτσι τουλάχιστον τους μάζευαν οι παλιοί ψαράδες. Άλλο εργαλείο περισυλλογής αχινών ήταν η μπράγκα και φυσικά η γνωστή μας απόχη.
Η ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΗ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥΣ Όσοι κάνουμε υποβρύχιο ψάρεμα, φοράμε γάντια από δέρμα και όχι από νεοπρέν γιατί μπορεί εύκολα να τρυπηθεί από τα αγκάθια των αχινών, τους ξεκολλάμε από τους βράχους με το μαχαίρι και τους μαζεύουμε στην ψαροσακούλα που κρέμεται από τον πλωτήρα μας. Προσέχουμε να μην βγάλουμε περισσότερους απ’ όσους θα φάμε, υπολογίζοντας τα άτομα από τα οποία αποτελείται η παρέα. Το εργαλείο με το οποίο κόβουμε τους αχινούς για να τους φάμε λέγεται αχινοκόπτης και διατίθεται στα καταστήματα ειδών αλιείας. Αν δεν διαθέτουμε το προαναφερόμενο εργαλείο, φοράμε το ένα γάντι με το οποίο κρατάμε τον αχινό, τον γυρίζουμε από την πλευρά του «στόματός» του, τον ανοίγουμε και τον τινάζουμε για να φύγει η άμμος και ότι υπόλειμμα υπάρχει μέσα στο κέλυφος . Κατόπιν με ένα κουταλάκι βγάζουμε προσεκτικά τα αυγά του τα οποία είναι αριστούργημα με δυο – τρεις σταγόνες λεμόνι. Εμείς τα αλείφουμε σε λαδοπαξίμαδο. Δυστυχώς όλ’ αυτά θα μας λείψουν γιατί, κάτι η μόλυνση, κάτι η αλόγιστη συμπεριφορά κάποιων που κυριολεκτικά εξολόθρευαν ολόκληρες αποικίες αχινών, οι αρχές απαγόρευσαν το ψάρεμά τους.
Ένας από τους ωραιότερους και φυσικά αποδοτικότερους τρόπους ψαρέματος, είναι σε ξέρες ανάμεσα σε αμοσούρες, όπου εκτός από πετρόψαρα θα συναντήσουμε Σαργούς και τσιπούρες.
Οι τροφές πού προτιμούν είναι αυτές που βρίσκουν στο φυσικό τους περιβάλλον, τους ζωικούς οργανισμούς δηλαδή του βυθού. Γι’ αυτό κι εμείς θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για δόλωμα: Μύδι, γαρίδα, καραβιδάκι, σκαλτσίνι, καβουράκι, σκουλήκι ( αμερικάνικο, Φαραώ, μονοδόλι κλπ), ή σαρδέλα σε τάκο. Προσοχή όμως, γιατί τα ψάρια τρώνε μόνο ότι βρίσκουν στην περιοχή που κατοικούν.
Πως δολώνουμε Αναφερόμενοι σε όλα τα προαναφερόμενα δολώματα, το μύδι θα το ανοίξουμε προσεκτικά, θα περάσουμε το αγκίστρι στο κρέας του και θα το αφήσουμε έτσι μισάνοικτο, αφ’ ενός για να μη φαίνεται το αγκίστρι και αφ εταίρου για να προστατέψουμε το δόλωμα από τα τσιμπήματα των μικρών ψαριών πού έτσι κι αλλιώς θα μαζευτούν. Τη γαριδούλα θα τη μαζέψουμε από κάποιο μόλο ή βραχάκια και θα προσέξουμε ώστε περνώντας το αγκίστρι να μην καρφώσουμε το στήθος της για να παραμείνει ζωντανή. Το ίδιο ισχύει και για το καραβιδάκι πού μπορούμε να το προμηθευτούμε ζωντανό από τα καταστήματα ειδών αλιείας. Για τα σκαλτσίνια – αφού τα μαζέψουμε – τα σπάμε προσεκτικά χωρίς να τα λειώσουμε και τα δολώνουμε όπως την γαρίδα. Ο ίδιος τρόπος συλλογής ισχύει και για τα καβουράκια, πριν όμως τα δολώσουμε αφαιρούμε δαγκάνες, αφήνουμε από δύο έως τέσσερα πόδια και δολώνουμε από την κάτω πλευρά. Το σκουλήκι συνήθως το αγοράζουμε από κατάστημα ειδών αλιείας. Σκουλήκια, μάνες μονοδόλια ή μύδια, αποτελούν μερικούς από τους καλύτερους μεζέδες για τους Σαργούς και τις τσιπούρες, όπως και το μονοδόλι ή η μάνα. Στην περίπτωση της μάνας, αναλόγως του μεγέθους της την κόβουμε στα τρία ή στα τέσσερα και δολώνουμε το κομμάτι όπως το σκουλήκι.
Τα εργαλεία μας Χρησιμοποιούμε πετονιά 25 το πολύ 30mm και περνάμε ένα βαρίδι σωληνωτό, όσο το δυνατόν μικρότερο πριν δέσουμε το αγκίστρι της επιλογής μας πού θα πρέπει να είναι Νο3 ή Νο4 παπαγαλάκι ή άλλου τύπου με μεγάλη κοιλιά. Σκοπός του σωληνωτού βαριδιού είναι να μείνει κολλημένο στο βυθό καθώς το ψάρι τσιμπά, ή γλύφει το δόλωμα ώστε να μην υποψιαστεί και φύγει. Ανάλογα με το βάρος της μολυβήθρας βέβαια θα είναι και η απόσταση που θα καταφέρουμε να πετάξουμε. Θυμηθείτε όμως! Όσο πιο απλή και μικρή αρματωσιά, τόσο καλύτερα αποτελέσματα. Θα σας προτείναμε να μην χρησιμοποιήσετε ούτε στριφτάρι, αν και κινδυνεύει να στρίψει και να καταστραφεί η πετονιά, για μια καλή Τσιπούρα όμως χαλάλι. Το ρίξιμο της πετονιάς τέλος θα πρέπει να γίνει ανάμεσα στις ξέρες – εκεί που ο βυθός δεν έχει σκαλώματα.
Το χοντρό πολυάγκιστρο μπορεί να μας δώσει κέφαλους, λαβράκια, ακόμη και γοφάρια, αν φυσικά ψαρέψουμε στον σωστό τόπο. Μπορούμε να το φτιάξουμε μόνοι μας, ή να το προμηθευτούμε από τα καταστήματα ειδών αλιείας.
Η πετονιά πρέπει να είναι διαφανής και όχι πράσινη, κόκκινη κλπ, διότι το ψαροδόλι που θα χρησιμοποιήσουμε ως δόλωμα είναι ασημόλευκο. Το πρώτο αγκίστρι που θα δέσουμε μπορεί να είναι διαφορετικού χρώματος, ή βαμμένο από εμάς με κόκκινο αδιάβροχο μαρκαδόρο, ώστε να μας βοηθά στο ξέμπλεγμα.
Καλάμια και Καρούλες. Εάν επιλέξουμε καλάμια, θα πρέπει να είναι μικρότερα των τρεισήμισι μέτρων και πάνω από δύο εβδομήντα. Τα δαχτυλίδια τους θα πρέπει να είναι μεγάλα ώστε η πετονιά την ώρα της βολής να μπορεί να ξετυλίγεται ελεύθερα. Ο μηχανισμός μας θα πρέπει να χωράει διακόσια μέτρα πετονιά σαράντα χιλιοστά, καλής ποιότητος ώστε να αντέχει στα απότομα τραβήγματα και τινάγματα, ενώ στην περίπτωση που δέσουμε το πολυάγκιστρο σε καρούλα θα χρησιμοποιήσουμε σαρανταπέντε έως πενήντα χιλιοστά, πάντα όμως πολύ καλής ποιότητος και μαλακή.
Δόλωση σε χοντρό πολυάγκιστρο Τα δολώματα που θα χρησιμοποιήσουμε στο χοντρό πολυάγκιστρο είναι ψαροδόλια φρέσκα. Δηλαδή Σαρδέλα, γαύρος, κολιαδούρια ή μικρά σαυρίδια. Η σαρδέλα αρέσει σε όλα ανεξαιρέτως τα ψάρια. Λαβράκια, γοφάρια, μπάφες κλπ. Αν επιλέξουμε αυτό το είδος ψαροδόλι, παίρνουμε δύο ψάρια, σχίζουμε το δέρμα τους με το πρώτο αγκίστρι και από τις δύο πλευρές, ώστε να τρέξει αίμα. Καρφώνουμε το πρώτο αγκίστρι λίγο πιο πίσω από τα μάτια κρατώντας και τα δύο ψάρια μαζί. Το σημείο αυτό είναι το σκληρότερο του ψαριού και θα τα συγκρατήσει καλύτερα από το αν τρυπάγαμε στο μάτι ή σε κάποιο άλλο σημείο. Πιάνουμε από τα κεφάλια τα ψάρια με το ένα χέρι και με το άλλο το στριφτάρι ώστε η αρματωσιά να τεντώσει. Τυλίγουμε την πετονιά με τα δεμένα αγκίστρια κυκλικά προς τις ουρές των ψαριών και φτάνοντας σε αυτές κάνουμε μια – δύο θηλιές τις οποίες σφίγγουμε, προσέχοντας να μην σπάσουμε το κεντρικό κόκαλο των ψαριών. Δεν καρφώνουμε ποτέ το τελευταίο αγκίστρι στην ουρά αντί να κάνουμε θηλιά, γιατί ή θα σπάσουμε το κόκαλο των ψαριών, ή πετώντας το ψαροδόλι η σάρκα της σαρδέλας θα σχιστεί και θα ξετυλιχτεί η αρματωσιά. Η ίδια ακριβώς διαδικασία με τη σαρδέλα ισχύει για τα μικρά σαυρίδια και για τα κολιαδούρια, που τα σχίζουμε λίγο την κοιλιά αντί του σώματος. Το αυτό ισχύει και με το γαύρο, τον οποίο δολώνουμε όπως είναι. Λόγω μεγέθους του μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και τρία ψάρια μαζί. Μπορούμε ακόμη να κάνουμε και συνδυασμό, σαρδέλα – κολιαδούρι, γαύρο – σαυρίδι κλπ
Πότε θα ρίξουμε Ο τρόπος ψαρέματος με ψαροδόλι είναι συνήθως νυκτερινός και τελειώνει μέχρις ότου αντέξουμε…η καλύτερη περίπτωση όμως είναι το ξημέρωμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι απαγορευτικό για τις πρωινές ή μεσημεριανές ώρες.
Οι παροιμίες είναι σοφές! … κι ο κολιός τον Αύγουστο! Εκτός από κολιούς όμως, ο Αύγουστος και ο Σεπτέμβριος είναι γεμάτοι με κοκάλια, σαβρίδια γόπες και σκουμπριά. Η χαρά της συρτής και του τσαπαρί!
Τα ψάρια
Οι κολιοί και τα σκουμπριά ανήκουν στην οικογένεια των σκομβροειδών. Η επιστημονική ονομασία του κολιού είναι: σκόμβρος ο κολίας. Ξεχωρίζει από τον σκόμβρο, το γνωστό μας σκουμπρί διότι αυτό διαθέτει στη ράχη του που έχει χρώμα βαθύ μπλέ με χρυσοπράσινες ανταύγειες και ένδεκα έως δεκατέσσερις ακτίνες ζίγκ ζαγκ χρώματος μπλε. Τη νύχτα φωσφορίζει, γι’ αυτό το χρησιμοποιούμε για δόλωμα σε παραγάδι, συρτή κλπ.
Ο κολιός είναι πιο στρογγυλός από το σκουμπρί, έχει πιο άσπρο χρώμα, μεγαλύτερα μάτια χρώματος γαλάζιου, απόχρωση σώματος μουντή με μαύρες σβησμένες κηλίδες στην κοιλιά.Το κοκάλι ανήκει επίσης στην οικογένεια των σκομβροειδών και έχει επιστημονικό όνομα Caranx suareus.
Μοιάζει πολύ με το σαβρίδι και δεν ξεχωρίζεται πολύ εύκολα. Με μια πιο προσεκτική ματιά όμως θα δούμε ότι το μάτι του είναι λίγο μικρότερο του σαβριδιού ενώ στο σώμα και στην ουρά έχει λαμπερό κίτρινο χρώμα, κάτι που δεν διαθέτει το σαβρίδι. Το κρέας του είναι νοστιμότατο, ειδικά ψημένο στα κάρβουνα .
Οι ψαράδες το αποκαλούν σαβρίδι ή σαφρίδι, ενώ η επιστημονική του ονομασία είναι Trachurus trachurus. Ανήκει στην οικογένεια των σκομβροειδών με σώμα σαν αδράχτι, χωρίς λέπια, και μεστό κρέας. Στα πλευρά του έχει μια γραμμή που μοιάζει με γαζί, το οποίο προεκτείνεται μέχρι πίσω και αναπτύσσεται έως την ουρά του, ένα είδος πριονωτού αγκαθιού δηλαδή. Στη θάλασσα τα χρώματά του είναι ασημογάλαζα.
Όπως και το κοκκάλι είναι ψευδομεταναστευτικό ψάρι, με έντονη τάση αρπακτικότητας όταν έχει όρεξη. Τα μικρά σαφρίδια είναι πολύ καλό δόλωμα, ολόκληρα δολωμένα για μεγάλα ψάρια, είτε σε συρτή, είτε σε χοντρό παραγάδι, και λέγονται σαμπανιά. Υπάρχουν τα λευκά και τα μαύρα σαυρίδια εκ των οποίων προτιμώνται τα λευκά που είναι νοστιμότερα. Ασπροσάβριδα ψητά στα κάρβουνα είναι ανεπανάληπτα.
Η γόπα τέλος είναι πολύ κοινό ψάρι στις Ελληνικές θάλασσες, και η επιστημονική του ονομασία είναι Βώξ ο κοινός. Ψάρι ακανθόπτερο, μικρό στόμα μικρά και μυτερά δόντια, χρώμα πρασινοκίτρινο στηράχη και ασημόγκριζο στα πλευρά, όπου σχηματίζονται κατά μήκος τέσσερις γραμμές χρυσοκίτρινες. ρίγες. Μπορεί να ψαρευτεί με πολύ ψιλό τσαπαρί που καλύτερα να είναι δολωμένο.
Με τσαπαρί
Το ψάρεμα με τσαπαρί γίνεται από βάρκα με το χέρι ή με καλάμι. Θα χρησιμοποιήσουμε πετονιά πενήντα έως εβδομήντα χιλιοστά, ενώ στο τέλος της θα δέσουμε στριφτάρι γερό. Τις αρματωσιές μας θα τις αγοράσουμε από καταστήματα ειδών αλιείας και μπορούν να είναι διαφόρων μεγεθών και ειδών. Άλλες θα έχουν αγκίστρια με λευκό φτερό, άλλες με γκρι, άλλες συνδυασμός φτερού με βαμμένη κόκκινη βάση, άλλες με φτεράκι και χάντρα. Στην κάτω πλευρά της αρματωσιάς χρησιμοποιούμε βαρίδι μακρόστενο ή αχλάδι, για να πατώνει και να ανεβοκατεβάζουμε ευκολότερα το εργαλείο.
Όταν φτάσουμε στο μέρος που επιλέξαμε να ψαρέψουμε ετοιμάζουμε την παραπάνω αρματωσιά (που μπορεί να είναι και δύο μαζί δεμένες), ρίχνουμε στη θάλασσα και περιμένουμε μέχρι να πατώσει. Αμέσως μετά, αρχίζουμε να ανεβάζουμε και να κατεβάζουμε την πετονιά, πάνω – κάτω. Μόλις πέσουμε σε κοπάδι θα γίνει χαμός!
Εάν θέλουμε μπορούμε να αφήσουμε να μας παρασύρει το αεράκι έτσι ώστε να αλλάζουμε τόπο, σέρνοντας το τσαπαρί μας και ανεβοκατεβάζοντάς το.
Με συρτή
Όλα τα παραπάνω ψάρια εκτός από τσαπαρί ψαρεύονται και με συρτή. Το αλιευτικό μας εργαλείο δεν χρειάζεται κάτι ιδιαίτερο. 1 έως 4 οργιές παράμαλλο στο οποίο δένουμε είτε τεχνητό σαρδελάκι, είτε αθερινάκι, είτε χρησιμοποιούμε κουταλάκι. Μπορούμε να ψαρέψουμε είτε με το χέρι είτε με καλάμι και μηχανισμό.Ο μηχανισμός μας καλό είναι να περιέχει τουλάχιστον 150 μέτρα νήμα και η σχέση περιστροφής μανιβέλας μηχανισμού να είναι 5 ή 6 / 1. Το καλάμι για ελαφριά συρτή, ενώ η ταχύτητα πλεύσης 3 έως 3,8 κόμβοι.
