Κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Όσοι ξεκίνησαν να ψαρεύουν με τη μέθοδο του jigging έγιναν οι φανατικότεροι υποστηρικτές του συγκεκριμένου είδους. Πρόκειται για μια από τις αποδοτικότερες τεχνικές ψαρέματος και πραγματοποιείται με καλάμι και μηχανισμό. Με την μέθοδο του jigging, μπορούμε να πιάσουμε μεγάλα και καλά ψάρια όπως συναγρίδες, σφυρίδες , ροφούς, μαγιάτικα κλπ. αρκεί το σκάφος μας να είναι εφοδιασμένο με fishfinder.

Φαινομενικά δύσκολο, αλλά πρακτικά πολύ απλό με εξαιρετικά αποτελέσματα αρκεί να ακολουθηθούν πιστά οι διαδικασίες.! Το jigging είναι ψάρεμα που γίνεται με καλάμι χρησιμοποιώντας μεταλλικά ομοιώματα ψαριού σε διάφορα βάρη τα οποία ονομάζονται «jigs».Το jig, είναι ένα ψεύτικο ψάρι από μολύβι, που εξωτερικά περιβάλλεται από χρωματισμούς με πρισματικές αντανακλάσεις,  ενώ διαθέτει έντονα τρισδιάστατα μάτια, ανάγλυφα βράγχια και λέπια. Έτσι   τουλάχιστον είναι κατασκευασμένα τα  καλής ποιότητος τεχνητά δολώματα  ώστε να μοιάζουν με αληθινό ψάρι. Στο εμπόριο πάντως κυκλοφορούν και πολύ φθηνά προϊόντα  αμφιβόλου αποδόσεως, όπως συμβαίνει άλλωστε και με πολλά άλλα προϊόντα.!  

Αρματωσιά

Το ψαράκι για jigging αρματώνεται συνήθως με μεγάλο αγκίστρι που διαθέτει κοντό στέλεχος και μεγάλη καμπύλη. Το νήμα είναι το καταλληλότερη επιλογή όσον αφορά τη    μάνα που θα τυλίξουμε στον μηχανισμό. Το  παράμαλλο με το οποίο θα δεθεί το  jig προτείνεται να είναι αόρατο  διαμέτρου 70 mm, ώστε να κρατήσει και τα μικρά αλλά και τα μεγάλα ψάρια που θα πιαστούν. Όσον αφορά το στριφτάρι  θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν μικρότερο, ανθεκτικό, ανοξείδωτο, με ένσφαιρους τριβείς για ακόμη καλύτερη λειτουργία, μεγέθους τέτοιου ώστε να περνάει ανεμπόδιστα μέσα από τους οδηγούς ή τα δακτυλίδια του καλαμιού μας.  

Μεγάλη προσοχή θα πρέπει να δώσουμε στη σύνδεση παράμαλλου – jig – αγκίστρων, όπου το κοινό δέσιμό τους θα πρέπει να γίνει με τη χρήση  κρίκου.Αν το jig μας δεν έχει αγκίστρι θα πρέπει να δέσουμε μόνοι μας  και μετά να περάσουμε στο νήμα θερμοπλαστικό σωληνάκι, αν και τις περισσότερες φορές το jig συνοδεύετε από ένα ή δύο δεμένα αγκίστρια. 

Καλάμι και μηχανισμός

Το προτεινόμενο καλάμι για το συγκεκριμένο είδος ψαρέματος είναι  30 – 50 λιμπρών ή ακόμη ισχυρότερο έως 100 λίμπρες για πολύ μεγάλα ψάρια, ενώ το μήκος του θα είναι  περίπου 1,80 – 2 μέτρα.  Όσον αφορά το μηχανισμό, θα πρέπει να είναι ελαφρύς και εύχρηστος ώστε να μην μας κουράσει μετά από μερικά «ανεβοκατεβάσματα». Ιδανικοί μηχανισμοί για jigging θεωρούνται εκείνοι με  μαγνητικό έλεγχο της περιστροφής της μπομπίνας ελεγχόμενο με διακόπτη,  ισχυρό σύστημα προρυθμιζόμενων φρένων σφραγισμένα ρουλεμάν, με υλικό κατασκευής από γραφίτη και αλουμίνιο για όσο το δυνατόν λιγότερο βάρος και σωστά ζυγισμένοι. Η χωρητικότητά της πομπίνας τους θα πρέπει να είναι  τέτοια ώστε να τυλίξουμε   250 μέτρα νήματος 0,50mm  με μια σχέση μετάδοσης από 5 έως 6:1. Όσον αφορά   το βάρος του μηχανισμού  χωρίς το νήμα δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 700 γραμμάρια περίπου. Προσοχή γιατί το μηχανάκι μαζί με το καλάμι θα πρέπει να έχουν όσο το δυνατόν μικρότερο βάρος ώστε  να μπορέσουμε να  κάνουμε συνεχώς την γνωστή κίνηση (πάνω – κάτω) του jigging. Αν το εργαλείο μας είναι βαρύ θα κουραστούμε γρήγορα. 

Πώς θα κάνουμε jigging

Βασική προϋπόθεση για το συγκεκριμένο είδος ψαρέματος είναι ότι  το σκάφος μας θα πρέπει να διαθέτει βυθόμετρο, ώστε να επισημάνουμε όχι μόνο τον σωστό τόπο, αλλά και τα ψάρια που ενδεχομένως βρίσκονται εκεί. Διαφορετικά θα ανεβοκατεβάζουμε το καλάμι επί ώρες με μόνο αποτέλεσμα την εκγύμναση των μυών μας… Στο jigging πρέπει να έχουμε μεγάλη ακρίβεια στο κατέβασμα του δολώματος σε συγκεκριμένα σημεία των αποχών ή των μεγάλων βράχων. Εκεί δηλαδή όπου είτε βρίσκονται, είτε παραμονεύουν για τη λεία τους τα μεγάλα ψάρια.Στο εμπόριο κυκλοφορούν και ηλεκτρικοί μηχανισμοί οι οποίοι πραγματοποιούν τις κινήσεις του jigging αυτόματα . Έτσι, βλέποντας στο βυθόμετρό μας το βάθος του συγκεκριμένου, ρυθμίζουμε στο μηχανάκι το βάθος που θέλουμε ακριβώς να κατεβάσει αυτόματα  το jig, κάτι που μας λύνει τα χέρια και προστατεύει τα εργαλεία μας από το να κολλήσουν στα βράχια και να τα χάσουμε. Υπάρχουν μάλιστα και ηλεκτρικά μηχανάκια με 3 διαφορετικές ταχύτητες jigging  και 2 – 3 ταχύτητες ανεβάσματος του ψαριού. 

Ο Τρόπος

Με σβηστή τη μηχανή του σκάφους μας και με το αεράκι να μας παρασύρει αφήνουμε το δόλωμα να κατέβει προς το βυθό. Όταν φτάσει στο πυθμένα σημαδεύουμε την πετονιά, παρατηρούμε το βάθος στο βυθόμετρο και μαζεύουμε 2 – 3 μέτρα  γρήγορα για να μην μας σκαλώσει το ψεύτικο ψαράκι. Στην περίπτωση που διαθέτουμε ηλεκτρικό μηχανάκι,  βλέπουμε στο βυθόμετρό μας το βάθος του τόπου που θα ψαρέψουμε και ρυθμίζουμε για το ανάλογο βάθος.  Μόλις για παράδειγμα φθάσει στα 65 μέτρα θα σταματήσει αυτόματα, ενώ ο βυθός είναι 67.Στην συνέχεια μαζεύοντας γρήγορα και χαλαρώνοντας, ανεβοκατεβάζουμε το δόλωμά μας , έτσι ώστε να κινείται  πάντα από 1 έως 5 μέτρα πάνω από τον πυθμένα.  Όσον αφορά το slowsinking γίνεται με πολύ πιο απαλούς ρυθμούς, ενώ πραγματοποιείται και στον πυθμένα της θάλασσας αν αυτός δεν έχει κολλήματα. Εξ ού και ο όρος (slow sinking). Ο παλμός είναι ένα μικρό τίναγμα και χαλάρωση, επαναλαμβανόμενο έως ότου αρπάξει το ψάρι. 

Στις Λεπτομέρειες κρίνεται η επιτυχία.

Ανάλογα με το βάθος και το είδος των ψαριών,  εξαρτάται το βάρος και το χρώμα των  δολωμάτων που θα χρησιμοποιήσουμε.Τα ψαράκια για το jigging κοστίζουν ανάλογα με το βάρος και φυσικά την ποιότητά τους. Ενδεικτικά, αν  ψαρέψουμε στα 90 – 110 μέτρα χρειαζόμαστε ένα ψαράκι 350 γραμμαρίων, ενώ μπορούμε επίσης  να κάνουμε συνδυασμό jig  με «καμπούρη» ( fish balls, lucanus,  cabura, ή  madai ). Στην περίπτωση αυτή αφ ενός κερδίζουμε βάρος αφ εταίρου μοιάζει σαν το τεχνητό καλαμάρι να έχει αρπάξει το ψαράκι, οπότε αποτελεί μεγαλύτερη πρόκληση για το μεγάλο ψάρι που τριγυρίζει εκεί.Αν έχει μπουνάτσα η  χρήση του βοηθητικού κινητήρα μόνο στο πρόσω και χωρίς καθόλου γκάζι, θα μετακινεί το σκάφος όσο  χρειάζεται  πραγματοποιώντας μια  ελαφρά πλεύση, αλλά θα μας βοηθήσει και στο να μετακινηθούμε από σημάδι σε σημάδι, αν η απόστασή τους είναι μικρή. Η σωστή ανάγνωση του βυθομέτρου θα μας δώσει με το jigging ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, αρκεί τα ψάρια να «τρώνε»!!! 

Κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Ένα σκουριασμένο αρπάδι ή μια φθαρμένη πετονιά, μπορεί να αποβούν μοιραία και να χαλάσουν το καλύτερο ψάρεμά μας! Με τον αλιευτικό εξοπλισμό δεν «παίζουμε»! Η επίδραση της αλμύρας θα τον καταστρέψει πολύ εύκολα, θα τον σκουριάσει σε μηδέν χρόνο. Γι αυτό ελέγχουμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, και ξεπλένουμε πάντα με γλυκό νερό μετά από κάθε χρήση.

Ο αλιευτικός  εξοπλισμός μας είναι ακριβός και θα πρέπει να τον φροντίσουμε κατάλληλα, ώστε να είναι πάντα και σε άριστη κατάσταση, δηλαδή όπως θα λέγαμε  «ετοιμοπόλεμος»…

Καλάμια Μηχανισμοί Πετονιές.

Πλένουμε με γλυκό νερό τα καλάμια, και τα σκουπίζουμε με στεγνό απορροφητικό πανί. Ελέγχουμε τις ρόδες ή τα δαχτυλίδια τους και αντικαθιστούμε όπου επισημάνουμε σκουριά ή οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα. Τα αποθηκεύουμε στις θήκες τους ή μπορούμε να προμηθευτούμε κάποια που χωρά περισσότερα από ένα.Πλένουμε με γλυκό νερό τους μηχανισμούς των καλαμιών, τους γρασάρουμε εσωτερικά και τυλίγουμε καινούρια πετονιά. Το νήμα έχει κατά πολύ μεγαλύτερη διάρκεια από την πετονιά. Αν το ξεπλένουμε καλά με γλυκό νερό μετά από κάθε χρήση, θα παραμείνει «μάχιμο» για πάρα πολύ καιρό.Πλένουμε με γλυκό νερό τις καρούλες και τις πετονιές ενώ αντικαθιστούμε τις φθαρμένες πετονιές, τα χρησιμοποιημένα παράμαλλα και τα παλιά αγκίστρια. Ένα φθαρμένο ή  βερινιασμένο παράμαλλο  μπορεί να μας κοστίσει το καλό ψάρι της ημέρας! 

Αγκίστρια στριφτάρια

Αγοράζουμε καινούρια πλαστικά κουτάκια χωρισμένα σε τμήματα, όπου θα αποθηκεύσουμε αγκίστρια, παραμάνες και  στριφτάρια, ενώ μέσα ρίχνουμε λίγο αλεύρι ή καλύτερα μερικά σπυριά ρύζι. Αυτό θα αποτρέψει το σκούριασμα του υλικού, γιατί θα απορροφήσει την υγρασία και στη θάλασσα υπάρχει πολύ! Ακόμη ελέγχουμε τα βαρίδια μας για ελλείψεις, τα πολυάγκιστρα, τις αρματωσιές.

Τεχνητά δολώματα.

Τα κουταλάκια και γενικά τα τεχνητά δολώματα είναι πολύ ευάλωτα, ειδικά οι σαλαγκιές τους. Μετά από κάθε χρήση τα  πλένουμε και  τα στεγνώνουμε καλά πριν τα επανατοποθετήσουμε στις θήκες φύλαξής τους. Αλλάζουμε τις σαλαγκιές τους μετά από 2 – 3 χρήσεις ώστε να αρπάζουν με το «χάδι», ενώ φροντίζουμε πάντα να έχουμε μερικά τεχνητά δολώματα για αντικατάσταση την δεδομένη στιγμή που θα τα χρειαστούμε.  

Απόχη

Άς μη την αφήσουμε παραπονεμένη… Ελέγχουμε ο στεφάνι και τα μάτια του διχτυού για κοψίματα, ενώ αν υπάρχουν τα δένουμε με νάιλον κλωστή γατί από την φαινομενικά μικρή αυτή τρύπα, μπορεί να μας φύγει το ψάρι  ή το χταπόδι που θα θελήσουμε να αποχιάσουμε.

Κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Κείμενο – φωτο: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Η προετοιμασία ξεκινά από την αρχή της εβδομάδας, ετοιμάζοντας τα αλιευτικά εργαλεία όπως γυαλίσματα, ζόγκες, πετονιές, καλάμια και ότι άλλο χρειάζεται για το προαναφερόμενο ψάρεμα, αφήνοντας για το τέλος την προετοιμασία των σκαφών και πραγματικά την «τελευταία στιγμή» την προμήθεια του δολώματος ώστε να ακόμη και ζωντανό είτε πρόκειται για ψάρι,  σουπιά ή καλαμάρι.

Η ΖΟΓΚΑ

Η Ζόγκα εμφανισιακά είναι ένα απλό αλιευτικό εργαλείο αλλά στην πράξη ψαρεύοντας με αυτή στον βυθό, θα πρέπει να τη χειριστούμε σωστά για να αποδώσει. Πολλοί σνομπάρουν το είδος αυτό του ψαρέματος γιατί το θεωρούν περιττό ή δεν το γνωρίζουν, η ουσία όμως είναι ότι η ζόγκα αποτελεί ένα από τα  άριστα αλιευτικά εργαλεία. Αποτελείται από ένα αγκίστρι ενσωματωμένο σ’ ένα κομμάτι μολυβιού που έχει την όψη σκελίδας σκόρδου με μια τρύπα στην άκρη της όπου δένουμε την πετονιά μας. Το σχήμα αυτό μοιάζει με ψεύτικο ψαράκι.Η ζόγκα πρέπει να είναι λεία και γυαλισμένη ώστε να λάμπει και να φαίνεται – τα ψάρια βλέπουν σχετικά μακριά γιατί έχουν υπερμετρωπία. Το γυάλισμα επιτυγχάνεται εύκολα με ψιλό γυαλόχαρτο, σμυριδόπανο, ακόμη και με σύρμα κατσαρόλας σαν αυτό που χρησιμοποιούν οι νοικοκυρές για το πλύσιμο των μαγειρικών σκευών. Κατά το γυάλισμα καλό είναι να φοράμε γάντια μιας χρήσεως. 

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ

Με τη ζόγκα ψαρεύουμε από τη βάρκα κρεμαστά, ανεβοκατεβάζοντας σιγά – σιγά. Το ψάρεμα αυτό μπορεί να γίνει την αυγή αλλά και τη νύκτα με φεγγάρι. Όταν ψαρεύουμε με ζόγκα φροντίζουμε να βρίσκεται το αλιευτικό μας εργαλείο όχι πατωτά, αλλά λίγο πιο πάνω, έως και μισό μέτρο. Στο ψάρεμα με ζόγκα πρέπει να ενεργούμε γρήγορα και σταθερά. Μόλις το ψάρι τραβήξει θα πρέπει να κάνουμε μια απότομη κίνηση για να αγκιστρωθεί και αμέσως μετά να παίρνουμε μερικά μέτρα πετονιά, πριν το ψάρι βραχώσει. Αφού πάρουμε δυο τρία μέτρα, μετά μαζεύουμε την πετονιά και οδηγούμε το ψάρι στη βάρκα με τον τρόπο που ξέρουμε, φροντίζοντας δηλαδή να αντιδρούμε ανάλογα στα τραβήγματα ή τα κεφάλια του. Γάντζος ή απόχη είναι απολύτως απαραίτητα για να φέρουμε το ψάρι από τη θάλασσα στο σκάφος. 

ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΖΟΚΑΣ

Στο εμπόριο κυκλοφορούν  ζόγκες διαφόρων μεγεθών με μεγάλα και μικρά αγκίστρια. Για ψάρια 3κιλα και πάνω χρησιμοποιούμε ζόγκες από 3 έως 8 νούμερο, ενώ κάποιες φορές χρησιμοποιούμε κι έναν «κλέφτη». Περνάμε το αγκίστρι της ζόγκας στο σώμα της μεγάλης γαρίδας και το «αγκίστρι – κλέφτη» στο κεφάλι της. Με αυτό τον τρόπο, όπως κι αν κτυπήσει το ψάρι δύσκολα θα ξεφύγει από το αλιευτικό μας εργαλείο. Η διάμετρος της πετονιάς που δένουμε τη ζόγκα απ’ ευθείας, είναι 50 έως 70 χιλιοστά. Μπορούμε όμως να χρησιμοποιήσουμε μάνα εβδομηντάρα και παράμαλλο 4 έως 5 μέτρα επίσης 70 χιλιοστών αόρατο. 

ΤΟ ΔΟΛΩΜΑ

Ως δόλωμα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ζωντανό ψάρι (κεφαλόπουλο, μελανούρι, γύλο, με προτίμηση ζωντανά),  ασπροδόλι ( σουπιά, καλαμάρι με προτίμηση ζωντανά), ή γαρίδα, φρέσκια – φρέσκια.   Με ζόγκα ψαρεύουμε πάνω από ξέρες και τραγάνες, ή τροκάδες , εκεί δηλαδή που συνήθως συχνάζουν τα καλά ψάρια και πάντα λίγο πιο πάνω από τον βυθό, σε βαθιά και καθαρά νερά.

Κείμενο – φωτο: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Για την αγαπημένη μας καθετή θα ξεκινούσαμε προετοιμάζοντας και ελέγχοντας τα κατάλληλα εργαλεία και εφόδια.
Η σωστή προετοιμασία και το σχέδιο δράσης παίζει σημαντικότατο ρόλο στο αλιευτικό μας αποτέλεσμα, λαμβάνοντας σοβαρά υπ όψι μας και την λεγόμενη «τύχη του πρωτάρη και μάλιστα πολύ σοβαρά!!!

Οπως πάντα εφαρμόσαμε  σχέδιο δράσης προετοιμάζοντας και ελέγχοντας τα κατάλληλα εργαλεία και εφόδια…Από την προηγούμενη ημέρα ελέγξαμε όλα τα μέρη του σκάφους, κινητήρα, ηλεκτρικά,  μπαταρίες, βενζίνες, αλλά και τα αλιευτικά μας εργαλεία, καλάμια, αρματωσιές, βαρίδια και όλα τα σχετικά, ενώ gps και fishfinder λειτουργούσαν όπως έπρεπε. Το μόνο που έμενε ήταν να αγοράσουμε τη γαρίδα φρέσκια πρωί – πρωί, αλλά να πάρουμε μαζί μας και την κατεψυγμένη για πάν ενδεχόμενο.Την επόμενη ημέρα πολύ πρωί σκουπίσαμε την υγρασία από τα μπαλόνια και τα καθίσματα  του σκάφους και βιδώσαμε τα όργανα στην κονσόλα. Σε λίγο ο φάρος του λιμανιού μας αποχαιρετούσε, περιμένοντας την απογευματινή επιστροφή μας όπου και θα ξανασυναντιόμαστε.Στα σημάδια που ψαρεύουμε αυτή την εποχή  υπάρχουν λογής – λογής ψάρια, από γουρλωμάτες, μπαλάδες, κεφαλάδες, γόπες και σαφρίδια, είτε πατωτά, είτε στα μεσόνερα. Δεν είναι όμως σπάνιες οι περιπτώσεις που θα αρπάξει το αγκίστρι μας ένα καλό λυθρίνι ή κάποιο φαγκρόπουλο… 

Σε αποχρώσεις του κόκκινου

Οι γουρλομάτες και οι μπαλάδες στα οποία αναφερθήκαμε είναι ψάρια που έχουν το χρώμα του λυθρινιού, την όψη φαγκρόπουλου αλλά είναι πιο στρογγυλά. Διαθέτουν μεγαλύτερο μάτι από το λυθρίνι και ο μεν  μπαλάς είναι λίγο πιο ανοικτόχρωμος από αυτό, οι δε γουρλωμάτες διαθέτουν κόκκινες απολήξεις στα πτερύγια.Το επιστημονικό όνομα του μπαλά είναι Dentex Maccophthalmus. Σε μικρή ηλικία έχει χρώμα ασημο-ρόζ  όταν μεγαλώσει παίρνει το κοκκινοπό χρώμα του λυθρινιού και το κεφάλι του χοντραίνει. Ζει στο πέλαγος και ψαρεύεται σε ξέρες, πλάκες, αμολασπώδεις  βυθούς και τραγάνες.Μια καλή τραγάνοτροκάδα στα 87 μέτρα βάθος είχαμε προ καιρού ανακαλύψει και επιστρέψαμε μετά από ένα χρόνο στο ίδιο σημείο για να για να δοκιμάσουμε την «τύχη» μας και πάλι…    

Το σημάδι

Το gps έδειχνε ότι  φθάναμε στον προορισμό μας, ενώ στο βυθόμετρο απεικονιζόταν η ξέρα όπου μας περίμεναν τα ψάρια Φτάσαμε! Βγάλαμε τα καλάμια, δολώσαμε και τα βαρίδια έπεσαν στη θάλασσα. Προς μεγάλη μας ευχαρίστηση τα ψάρια όχι μόνο  ήταν εκεί, αλλά έτρωγαν και με πολύ όρεξη. Μετά την πρώτη επίθεση στα δολώματα ακούω τον Σπύρο να λέει:

–          Πήρα έναν καλό τσίμπο…

–          Ναι… κανένα χανάκι θα είναι… του είπα για να τον πειράξω.

Κι έτσι απλά ανέβασε το πρώτο καλό λυθρίνι της ημέρας, ενώ αργότερα πιάσαμε  κι άλλα. Βλέπετε η φρέσκια πρωινή γαρίδα που δολώναμε, απέδωσε με το παραπάνω… 

Αλιευτικά εργαλεία

Καλάμια χρησιμοποιήσαμε μέτρια, ύψους 2 μέτρων και μηχανισμούς 1/6. (τα ίδια δηλαδή με εκείνα που δουλεύουμε φύλακα, ή jigging). Στα μηχανάκια είχαμε τυλιγμένο νήμα ώστε να νοιώθουμε και την παραμικρή τσιμπιά, αντίθετα με την πετονιά όπου έστω και με ελάχιστη ελαστικότητα τα ψιλά τσιμπήματα  απορροφώνται και δύσκολα τα νοιώθουμε..

Νήμα και πετονιά ήταν δεμένη σε ψιλό στριφτάρι βαρέως τύπου, στο οποίο προσαρμόσαμε  ιδίου τύπου παραμάνα η οποία είχε δεμένο πίσω ψιλή αρματωσιά για μπαλάδες που είχαμε αγοράσει σε αρκετά κομμάτια από κατάστημα ειδών αλιείας για  ρεζέρβα.Αν δέσουμε τις δικές μας αρματωσιές υπενθυμίζουμε ότι πριν τα δεσίματα των αγκιστριών περνάμε ψιλές χάντρες πράσινες και κόκκινες φωσφωριζέ οι οποίες προκαλούν περισσότερο τα ψάρια. Οι έτοιμες αρματωσιές πάντως δουλεύουν μια χαρά. Στο συγκεκριμένο ψάρεμα δέσαμε δυο αρματωσιές μεταξύ τους, για να μπορούμε να ψαρεύουμε με περισσότερα αγκίστρια.  Το βαρίδι που χρησιμοποιούμε ευτυχώς είναι 250 γραμμάρια, κάποιες άλλες φορές όμως το βάρος αυτό δεν είναι αρκετό να πατώσει την αρματωσιά μας λόγω ισχυρών ρευμάτων. Εξαρτάται βέβαια και απο την περιοχή, για τα 70 – 90 μέτρα όμως συνήθως το βάρος αυτό αρκεί. 

Δολώματα

Αν έχουμε προμηθευτεί ψιλή γαρίδα την δολώνουμε ολόκληρη, αν πρόκειται για μεγαλύτερη την κόβουμε στα δύο και τη δολώνουμε πάντα με το «τσόφλι». Κάποιοι βέβαια φίλοι συναλιευτές την προτιμούν καθαρισμένη, αλατισμένη – ώστε η σάρκα της  να σκληρύνει- ενώ προσθέτουν ζάχαρη ή βανίλια ή διάφορα άλλα μυρωδικά. Εμείς πάντως την προτιμούμε δολωμένη στη φυσική της κατάσταση, έτσι ακριβώς όπως αλιεύεται από τους επαγγελματίες και πωλείται στα ιχθυοπωλεία.Τα προαναφερόμενα ψάρια ως αρπακτικά, δεν περιμένουν, επιτίθενται  στο δόλωμα μεμιάς για να μην τους πάρει ενδεχομένως το γεύμα το διπλανό ψάρι. Εδώ δεν έχει τσιμπήματα ανόρεκτα και τα συναφή, με το παραμικρό τράνταγμα έχεις τα ψάρια στο αγκίστρι, αρκεί να είναι μέρα που θα τρώνε.Βασική προϋπόθεση, όταν υπάρχουν ρεύματα είναι το ότι θα πρέπει να ψαρεύουμε από την πλευρά της ξέρας που τα κόβει, εκεί άλλωστε μπορούν να σταθούν τα ψάρια για να φάνε.Ο

Κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε πριν το ψάρεμα από την ακτή, είναι να φροντίσουμε τα εργαλεία μας να βρίσκονται σε άριστη κατάσταση , χωρίς σκουριές κλπ. Αφού τα ελέγξουμε θα επισκεφτούμε ένα κατάστημα ειδών αλιείας για να προμηθευτούμε τα απολύτως απαραίτητα, τα οποία έχουμε σημειώσει σε ένα χαρτί για να μην «ξεφεύγουμε»…

 ΚΑΛΑΜΙ

Στα λιμάνια συνήθως κυκλοφορούν εκτός από κέφαλοι, σαργοί και μελανούρια. Όσον αφορά το καλάμι,  μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε  καλάμια casting, με bolognese και με απίκο, δίσπαστο, τρίσπαστο ή τηλεσκοπικό, ανάλογα τι μας βολεύει στη μεταφορά.

Το casting θα πρέπει να είναι τρία έως τέσσερα μέτρα και action 35 έως 85 γραμμάρια. Σε αυτού του τύπου το καλάμι μπορούμε να τοποθετήσουμε ένα πενηντάρη μηχανισμό στον οποίο θα τυλίξουμε 28 έως 35 χιλιοστά νήμα. Τα αγκίστρια θα πρέπει να είναι ανάλογα του δολώματος που θα χρησιμοποιήσουμε. Οι προτεινόμενοι αριθμοί είναι Νο 3 ή Νο 4. Τα νούμερα αυτά είναι ότι πρέπει για δόλωση σκουληκιού, ζωντανό καραβιδάκι, γαρίδα κλπ.

Μπορούμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε απλό τηλεσκοπικό καλάμι, με ή χωρίς φελλό, χρησιμοποιώντας πετονιά 18 έως 20 χιλιοστά για ψάρεμα απίκο με αγκίστρια ή σαλαγκιά – ανάλογα το δόλωμα.

ΠΕΤΑΧΤΑΡΙ

Το πεταχτάρι είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα είδη ψαρέματος  και μπορούμε να πιάσουμε εκτός των άλλων καλούς σαργούς και τσιπούρες. Χρησιμοποιούμε πετονιά 25 το πολύ 30mm και περνάμε ένα βαρίδι σωληνωτό, όσο το δυνατόν μικρότερο πριν δέσουμε το αγκίστρι της επιλογής μας πού θα πρέπει να είναι Νο3 ή Νο4  παπαγαλάκι ή άλλου τύπου με μεγάλη κοιλιά.

Σκοπός του σωληνωτού βαριδιού είναι να μείνει κολλημένο στο βυθό καθώς το ψάρι τσιμπά, ή γλύφει το δόλωμα ώστε να μην υποψιαστεί και φύγει.  Ανάλογα με το βάρος της μολυβήθρας  θα είναι και η απόσταση που θα καταφέρουμε να πετάξουμε. Όμως, όσο πιο απλή και μικρή αρματωσιά διαθέτουμε, τόσο καλύτερα θα είναι τα αποτελέσματα. Για δόλωμα χρησιμοποιούμε μεγάλο κομμάτι φαραώ, ή σκουλήκι αμερικάνικο ολόκληρο, μάνα  ή μονοδόλι. Πολύ καλά αποτελέσματα θα έχουμε το βράδυ, χωρίς όμως να αποκλείουμε και το ημερήσιο ψάρεμα.

ΔΟΛΩΜΑΤΑ

Το καλύτερο δόλωμα για Σαργούς και Τσιπούρες είναι το σκουλήκι Φαραώ, είναι νόστιμο, ελκυστικό, σκληρό και άριστος μεζές, αλλά ακριβό (20 – 30 ευρώ).

Το κόκκινο και το μαύρο σκουλήκι είναι επίσης πολύ αποδοτικά δολώματα της τάξεως των 7- 8 Ευρώ τα 10 τεμάχια, όπως επίσης και ο ακροβάτης, ειδικά για τόπους που κρατάνε μουρμούρες.

Το καραβιδάκι. Το βρίσκουμε μόνοι μας σε λασπώδεις βυθούς στα ρηχά, ή το αγοράζουμε προς 4 Ευρώ τα 100 κομμάτια.

 Μόνοι μας θα βρούμε και  πεταλίδες, που βρίσκονται βεντουζαρισμένες στους βράχους. Αφού τις ξεκολλήσουμε αφαιρούμε προσεκτικά το κέλυφος χωρίς να σπάσουμε το μαύρο μάτι  και μετά τις δολώνουμε. Αποτελούν εκλεκτότατο δόλωμα με πολύ καλή απόδοση ειδικά στους Σαργούς.

Με την απόχη μας επίσης μπορούμε να πιάσουμε γαριδούλες, τις οποίες θα βρούμε στα βραχάκια.  

Αν βρεθούμε  σε κάποιο νησί, οι 2 τελευταίες περιπτώσεις είναι οι καλύτερες και αποδοτικότερες. Μαζί με τις καρτσίνες ή σκαλτσίνια, ακόμη και τα σαλιγκαράκια που θα τα βρούμε στα βράχια το βράδυ ακόμη κι  έξω από το νερό.

ΠΟΛΥΑΓΚΙΣΤΡΑ

Στα ψαρέματα από την ακτή χρησιμοποιούμε εκτός των άλλων και πολυάγκιστρα που μπορούμε να αγοράσουμε έτοιμα, ή να τα φτιάξουμε και μόνοι μας. 

Με τα πολυάγκιστρα θα πιάσουμε λαβράκια, κεφάλους, σάλπες κλπ.

Σε ένα κομμάτι διαφανούς ενισχυμένης πετονιάς μήκους εξήντα περίπου πόντων Νο 45 έως 50 χιλιοστά δένουμε σε απόσταση ενός έως ενάμισι εκατοστού, δεκαπέντε έως δεκαοκτώ αγκίστρια Νο 2 με πάρα πολύ ευαίσθητο αρπάδι και ανάμεσα στην αρματωσιά και τη μάνα, δένουμε δυνατό στριφτάρι.

Εάν επιλέξουμε να δέσουμε σε καλάμι το πολυάγκιστρο, θα πρέπει να είναι μικρότερο των τρεισήμισι μέτρων και πάνω από δύο εβδομήντα, και τα δαχτυλίδια του να είναι μεγάλα ώστε η πετονιά την ώρα της βολής να μπορεί να ξετυλίγεται ελεύθερα. Ο μηχανισμός μας θα πρέπει να χωράει διακόσια μέτρα πετονιά τριανταπέντε έως σαράντα χιλιοστά, μαλακή και καλής ποιότητος ώστε να αντέχει στα απότομα τραβήγματα και τινάγματα αλλά και να μην κατσαρώνει.

Για δόλωμα θα χρησιμοποιήσουμε ζύμη. Κόβουμε ένα κομμάτι μεγέθους περίπου μεγάλου βερίκοκου και τυλίγουμε την αρματωσιά επάνω του σε σχήμα οκτώ. Μόλις τελειώσουν όλα τα αγκίστρια, πιέζουμε και πλάθουμε τη ζύμη έτσι ώστε τα αγκίστρια να μην φαίνονται καθόλου. Η δολωμένη αρματωσιά μας είναι έτοιμη για βολή.

Ζύμη υπάρχει πολλών ειδών. Μπορούμε να την παρασκευάσουμε χρησιμοποιώντας μέρος  ροκφόρ και φρυγανιάς σε τρήμα, ή μπαγιάτικο ψωμί,  προσθέτοντας θάλασσα και ανακατεύοντας συνέχεια έως ότου το μείγμα αποκτήσει συμπαγή και εύπλαστη δομή. Άλλος τρόπος είναι, αφού καθαρίσουμε από τα κόκαλα σαρδέλες, τις λιώνουμε σε δοχείο, στο οποίο χρησιμοποιούμε θάλασσα και τριμμένη φρυγανιά μέχρι να γίνει ζυμάρι. Ακόμη μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τυριά όπως κοπανιστή, ή φέτα σε τρίμμα, αλεύρι, λίγο σιμιγδάλι, θαλασσινό νερό και λάδι, σε τέτοιες αναλογίες ώστε να δουλεύεται με το χέρι. 

Μπορούμε επίσης να δολώσουμε  ψαροδόλια φρέσκα. Δηλαδή Σαρδέλα, γαύρο, κολιαδούρια ή μικρά σαυρίδια.

Η σαρδέλα αρέσει σε όλα ανεξαιρέτως τα ψάρια. Λαβράκια, γοφάρια, μπάφες κλπ. Αν επιλέξουμε αυτό το είδος ψαροδόλι, παίρνουμε δύο ψάρια, σχίζουμε το δέρμα τους  με το πρώτο αγκίστρι και από τις δύο πλευρές, ώστε να τρέξει αίμα. Καρφώνουμε το πρώτο αγκίστρι λίγο πιο πίσω από τα μάτια κρατώντας και τα δύο ψάρια μαζί. Το σημείο αυτό είναι το σκληρότερο του ψαριού και θα τα συγκρατήσει καλύτερα από το αν τρυπάγαμε στο μάτι ή σε κάποιο άλλο σημείο. Πιάνουμε από τα κεφάλια τα ψάρια με το ένα χέρι και με το άλλο το στριφτάρι ώστε η αρματωσιά να τεντώσει. Τυλίγουμε την πετονιά με τα δεμένα αγκίστρια κυκλικά προς τις ουρές των ψαριών και φτάνοντας σε αυτές κάνουμε μια – δύο θηλιές τις οποίες σφίγγουμε, προσέχοντας να μην σπάσουμε το κεντρικό κόκαλο των ψαριών.

Δεν καρφώνουμε ποτέ το τελευταίο αγκίστρι στην ουρά αντί να κάνουμε θηλιά, γιατί ή θα σπάσουμε το κόκαλο των ψαριών, ή πετώντας το ψαροδόλι η σάρκα της σαρδέλας θα σχιστεί και θα ξετυλιχτεί η αρματωσιά. 

Η ίδια ακριβώς διαδικασία με τη σαρδέλα ισχύει για τα μικρά σαυρίδια και για τα κολιαδούρια, που τα σχίζουμε λίγο την κοιλιά αντί του σώματος.

Κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Κείμενο –  Φώτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Η συρτή βυθού είναι ένα είδος ψαρέματος που θα μας δώσει καλά ψάρια, αρκεί να είμαστε τυχεροί και να επιλέξουμε τα σωστά περάσματα από ξέρες, μονόπετρα και τραγάνες. Η πατωτή συρτή εκτός των άλλων χρειάζεται πολύ υπομονή.

Μπορεί το ψάρι να το πάρεις αμέσως, μπορεί και μετά από αρκετές ώρες, στα 15 με 20, αλλά ίσως και στα 60 μέτρα.  Έχει τύχει να ψαρεύουμε από το πρωί και το ψάρι να τσιμπήσει απόγευμα, οπότε η παραμονή στη θάλασσα είναι μεγάλη και φυσικά την συνδυάζουμε με βόλτα και καλό φαγητό, ενώ αποφεύγουμε το αλκοόλ, γιατί στη θάλασσα είμαστε μεν χαλαροί, αλλά συγχρόνως έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τυχόν σοβαρό πρόβλημα το οποίο ποτέ δεν ξέρουμε ποτέ θα μας προκύψει

Η πατωτή συρτή μπορεί να γίνει με το χέρι όταν ψαρεύουμε σε σχετικά μικρά βάθη, όταν όμως ξεπεράσουμε τα 25 μέτρα περίπου, η χρήση ηλεκτρικού μηχανισμού είναι επιβεβλημένη, φανταστείτε το βάρος ενός ψαριού 5 έως 8 κιλών να το φέρνουμε από βάθος 50 μέτρων, απλά δεν έρχεται…                                                                                                                 

Στο εμπόριο υπάρχουν ηλεκτρικοί μηχανισμοί με ενσωματωμένα καρούλια επάνω στα οποία είναι τυλιγμένα βαρίδια και αρματωσιά. Σε αυτή δένουμε το ψαράκι της αρέσκειας μας με χοντρό παράμαλλο και ανάλογα το βάθος που ψαρεύουμε αφήνουμε αντίστοιχα τα μέτρα πετονιάς που χρειάζεται ώστε να ψαρεύουμε έως τρία μέτρα από τον πυθμένα της θάλασσας. Από τον αριθμό των βαριδιών και κατά συνέπεια το συνολικό βάρος, εξαρτάται το βάθος που θα ψαρέψει το αλιευτικό μας εργαλείο. Υπολογίζουμε ότι με ταχύτητα 3 μιλίων κάθε βαρίδι 150 γραμμαρίων μας κατεβάζει τη συρτή 1 μέτρο, προσδίδοντάς μας ακόμη 1,5 με 2 μέτρα καθόδου, η γλώσσα που διαθέτει το ψεύτικο ψαράκι.  

Αρματωσιά και ψαράκια.                                                                                      

Εάν θέλουμε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μονή ή διπλή αρματωσιά. Η διπλή αρματωσιά αποτελείται από δύο παράμαλλα, όπου στο ένα δένουμε ψεύτικο ψαράκι 20 εκατοστών με μεγάλη γλώσσα ώστε να κατεβαίνει λίγο πιο κάτω από το άλλο παράμαλλο όπου μπορούμε να δέσουμε ένα άλλο 16 εκατοστών με μικρότερη γλώσσα που θα ψαρεύει λίγο πιο πάνω. Με αυτό τον τρόπο έχουμε περισσότερες πιθανότητες να τσιμπήσει το ψάρι.    

Χρήσιμα εργαλεία.                                                                                              

Για τη βαθιά συρτή χρειαζόμαστε βυθόμετρο, διότι χωρίς αυτό είναι αδύνατο να ξέρουμε το βάθος, τις ξέρες, τα μονόπετρα και γενικά τη μορφολογία του βυθού.
Στην αγορά υπάρχουν πάρα πολλοί τύποι βυθομέτρων που ικανοποιούν τις ανάγκες μας, βυθόμετρα με ασπρόμαυρη ή με έγχρωμη απεικόνιση, μονής ή διπλής δέσμης, φθηνότερα και ακριβότερα. Αν πάντως προβείτε στην αγορά ενός τέτοιου εργαλείου και στα ψαρέματά σας συμπεριλαμβάνεται η βαθιά συρτή και η βαθιά καθετή, επιλέξτε ένα όργανο διπλής δέσμης που να διαβάζει μέχρι 500 μέτρα. Ένα τέτοιο όργανο θα απεικονίζει με μεγάλη ευκολία βυθούς  έως 350 μέτρων, οπότε θα σας χρησιμεύσει και για πολύ βαθιά συρτή και για μπαλάδες μεσοπέλαγα.                                                                                               

Ελπίζοντας σε μεγάλα κομμάτια,  χρειαζόμαστε οπωσδήποτε ένα ψυγείο πάγου μεγάλου μεγέθους για τη διατήρηση των αλιευμάτων και όχι μόνο, διότι εκεί θα διατηρούνται φαγητά και αναψυκτικά που θα καταναλώσουμε κατά τη διάρκεια της συρτής, πώς θα τη βγάλουμε όλη μέρα… 
Απαραίτητο αξεσουάρ και τον Χειμώνα είναι η τέντα του σκάφους που αυτή την εποχή μας προστατεύει από το ψιλόβροχο που ενδεχομένως να πέφτει τη συγκεκριμένη ημέρα. Υπενθυμίζουμε ότι η τέντα θα πρέπει να βρίσκεται προσαρμοσμένη προς στο κέντρο της βάρκας με τρόπο τέτοιο ώστε να αφήνει την πρύμνη ελεύθερη για τις αλιευτικές μας δραστηριότητες.
Η απόχη που πρέπει να διαθέτει το σκάφος μας επιβάλλεται να είναι πολύ μεγάλη άν ψαρεύουμε από φουσκωτό, σε πολυεστερικό ή ξύλινο σκάφος  ο γάντζος είναι το πιο απαραίτητο εργαλείο πού πρέπει οπωσδήποτε να βρίσκεται κοντά μας ώστε να φέρουμε το ψάρι από τη θάλασσα μέσα στη βάρκα.  

Το ψάρι στη βάρκα.

Με όλ’ αυτά τα εφόδια ξεκινήσαμε κατά τις 9.00 το πρωί το ψάρεμά μας, ενώ το καλό ψάρι άρπαξε το δόλωμα λίγο μετά το μεσημέρι.Μόλις νοιώσαμε ότι άρπαξε το δόλωμα δεν κόψαμε την ταχύτητα της βάρκας για να μην του δώσουμε την ευκαιρία να πάρει μπόσικα και να τρέξει να βραχώσει ή να μπερδέψει το νήμα ή το παράμαλλο στα βράχια. Για αυτόν τον λόγο τα φρένα του μηχανισμού ήταν ρυθμισμένα έτσι ώστε μόλις το ψάρι τσίμπησε και μέχρι να πάρουμε το κουμάντο στα χέρια μας, να μην μπορεί να πάρει πολλά μέτρα.Έπιασα τη μάνα έσφιξα λίγο τον αστερωτό κοχλία της καρούλας ενώ το μηχανάκι τύλιγε εξασκώντας συνέχεια πίεση στο ψάρι. Τα φρένα στην αρχή γλιστρούσαν ενώ ρυθμίζοντας εξασκείτο συνεχής τάση στο νήμα. Όταν βεβαιώθηκα ότι έχω πάρει αρκετά μέτρα νήματος έτσι ώστε να μην μπορεί το ψάρι να κατέβει στον βυθό, τότε κάναμε κράτη και μαζέψαμε το υπόλοιπο νήμα. Η στείρα της φωτογραφίας μετά από λίγο ήρθε στη βάρκα και πραγματικά ήταν το φετινό Χριστουγεννιάτικο δώρο της θάλασσας, ένα τόσο καλό και μεγάλο ψάρι, μια σφυρίδα δέκα κιλών.Δεν πρέπει να κρύψουμε το ότι πολλές φορές γυρίζουμε άπρακτοι ψαρεύοντας στους ίδιους τόπους, με τον ίδιο τρόπο και με τα ίδια δολώματα. Μάθαμε όμως ότι η ουσία είναι να μην χάνουμε ποτέ το κέφι μας είτε πιάσουμε, είτε δεν πιάσουμε ψάρια και το να είμαστε πάντα έτοιμοι για την επόμενη φορά που σίγουρα θα είναι αποδοτικότερη από την προηγούμενη…  

Διευκρινήσεις.                                                                                        

Υπάρχουν πολλές θεωρίες γύρω από το θέμα κινητήρας και σκάφος όπου έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε βαθιά συρτή, εκ των οποίων οι περισσότερες είναι μύθος, διευκρινίζουμε λοιπόν:                                                                                                

Ξεκινώντας από το σκάφος, δεν χρειάζεται να διαθέτουμε κάποιο συγκεκριμένο τύπο που να είναι καταλληλότερος από κάποιον άλλο για τη συρτή βυθού. Σχεδόν όλα  τα σκάφη μπορούν να διαμορφωθούν κατάλληλα για τον συγκεκριμένο τρόπο ψαρέματος.
Δύσχρηστα είναι τα πολύ μεγάλα σκάφη, δηλαδή πάνω από 10 μέτρα, όσον αφορά την ταχύτητα και τους ελιγμούς.

Όσον αφορά τον κινητήρα, , αν μιλάμε για σκάφη όπως οι κλασικές ψαρόβαρκες, η μηχανή τους δεν πρέπει να έχει μεγάλο κυβισμό ώστε να μη μας προβληματίσει η κίνηση με πολύ χαμηλές ταχύτητες που κάποιες φορές θα είναι κάτω του ενός κόμβου (ειδικά αν ψαρεύουμε με ζωντανό ή φρέσκο δόλωμα).                                                                                                    

 Εάν η βάρκα μας διαθέτει εσωλέμβιο πετρελαιοκινητήρα ακόμα καλύτερα, οι μηχανές αυτές δεν είναι πολύστροφες ώστε να βγάζουν πολλά μίλια, ενώ συγχρόνως παρουσιάζουν ροπή σε χαμηλό ύψος στροφών, δηλαδή έχουν τη δυνατότητα να κινηθούν με μικρές ταχύτητες, πράγμα απαραίτητο για τη συρτή. Βασική όμως προϋπόθεση είναι να έχουν κράτει, πρόσω και ανάποδα.                                                                                                              

Στην περίπτωση που διαθέτουμε ταχύπλοο χρησιμοποιούμε τον βοηθητικό κινητήρα ώστε το σκάφος μας να κινείται με χαμηλές ταχύτητες της τάξεως των 2,5 έως 3 μιλίων.                                                

Αν το σκάφος μας φοράει κινητήρα τετράχρονο, μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε άνετα γιατί δουλεύει άψογα και σε πάρα πολύ χαμηλές στροφές, εκτός αν προτιμούμε τον βοηθητικό μας κινητήρα ώστε ο κυρίως, να μην εργάζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας.

Κείμενο –  Φώτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Κείμενο – Φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Με ήλιο και κρύο ψαρεύουμε χταπόδια εύκολα με καλή παρέα, ακόμη και μόνοι μας γιατί τώρα θα συναντήσουμε τα «μεγάλα χταπόδια του Χειμώνα» που είναι και πεινασμένα.
Τα χταπόδια τα ψαρεύουμε με κολπάδα.

Η ΚΟΛΠΑΔΑ

Η κολπάδα είναι ένα εύχρηστο αλιευτικό εργαλείο, που καλό είναι να υπάρχει μόνιμα στο σκάφος μας για χρήση ανά πάσα στιγμή. Για να το κατασκευάσουμε χρειαζόμαστε τα εξής υλικά:
1. Ένα κομμάτι αλυσίδα 40 πόντους που καλύτερα να είναι ανοξείδωτη, κάνει όμως και η γαλβανιζέ.
2. Ένα μέτρο πετονιά 80 χιλιοστών
3. Μία στριφταροπαραμάνα βαρέως τύπου
4. Πετονιά 100 χιλιοστών
5. Μια καρούλα.

Τυλίγουμε την πετονιά των 100 χιλιοστών στην καρούλα που θα πρέπει να έχει μήκος λίγο παραπάνω από το βάθος που θα ψαρέψουμε, εκτός αν αγοράσουμε καινούριο καρούλι των 100 μέτρων οπότε το τυλίγουμε όλο. Μόλις ολοκληρώσουμε το τύλιγμα δένουμε στην άκρη της στο μάτι του στριφταριού, ενώ την παραμάνα περνάμε στον πρώτο κρίκο της αλυσίδας.

Από το ένα μέτρο πετονιάς των 80 χιλιοστών φτιάχνουμε τρεις θηλιές. Στον δεύτερο κρίκο της αλυσίδας περνάμε την πρώτη θηλιά έτσι ώστε όταν δεθεί να έχει μήκος περίπου 10 πόντους, λίγο πιο κάτω δένουμε την δεύτερη και σε ίση απόσταση την τρίτη. Στις θηλιές αυτές περνάμε (όπως το βαρίδι στην καθετή) από ένα ψάρι, σπάρο, λιθρινάκι, ή κόκκινη καλόγρια.

Ψαράκια μπορούμε να αγοράσουμε κατεψυγμένα από το σούπερ μάρκετ, ή να διατηρήσουμε στην κατάψυξη μερικά απο εκείνα που πιάσαμε σε κάποιο ψάρεμά μας και δεν τα φάγαμε.

Ένα άλλο αποδοτικό δόλωμα είναι ο ψεύτικος κάβουρας σε συνδυασμό με ένα λευκό ψεύτικο ψαράκι δεμένα επάνω στην αλυσίδα. Ο κάβουρας αποτελεί θαυμάσιο μεζέ για το χταπόδι, όσο για το λευκό, είναι ιδεώδες χρώμα προσέλκυσης.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΟΛΠΑΔΑ
Η καλύτερη κολπάδα γίνεται με αέρα έως τρία μποφώρ, αλλιώς χρειαζόμαστε πλωτή άγκυρα.

Φτάνουμε στο σημείο που γνωρίζουμε ότι ο βυθός κρατάει χταπόδια, σβήνουμε τη μηχανή και αφήνουμε το διαράκι – τριαράκι φυσώντας να παρασύρει σιγά – σιγά το σκάφος μας. Αν ο αέρας είναι αρκετός και ξεσέρνουμε πολύ γρήγορα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την πλωτή μας άγκυρα.

Περνάμε τα ψαράκια ή τα κοκοροπόδαρα όπως περιγράψαμε παραπάνω και αφήνουμε την αλυσίδα να πέσει στη θάλασσα. Μόλις πατώσει, αρχίζουμε να κινούμε σιγά – σιγά, πάνω – κάτω την πετονιά μας. Καθώς το αεράκι παρασύρει την βάρκα μας, η αλυσίδα σέρνεται στον πυθμένα της θάλασσας, εμείς ανεβοκατεβάζουμε την πετονιά, ενώ τα ψαράκια που έχουμε δέσει επάνω της μοιάζουν με κοπαδάκι που κινείται στον βυθό.

Η παρουσία και το «ασίμισμα» που κάνουν με την κίνησή τους, προσελκύει το χταπόδι, που αν βρίσκεται στη γύρω περιοχή επιτίθεται με ορμή επάνω τους και τα συλλαμβάνει μαζί με την αλυσίδα! Την στιγμή εκείνη αισθανόμαστε βάρος και αμέσως ξεκινάμε την διαδικασία της ανέλκυσης.

Το χταπόδι με το που τραβάμε την πετονιά αισθάνεται ότι η λεία του θα διαφύγει, θυμώνει και βεντουζάρει ακόμη πιο δυνατά στην αλυσίδα και τα ψαράκια, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να μας φύγει, προσοχή όμως!!! Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το αποχιάσουμε πριν φτάσει στην επιφάνεια της θάλασσας, γιατί αλλιώς αμολάει τα πάντα κι εξαφανίζεται.

Μόλις το αποχιάσουμε, το φέρνουμε στη βάρκα και τραβάμε την αλυσίδα με τα ψάρια, ενώ γυρίζουμε την κουκούλα του ανάποδα για να το αφοπλίσουμε.
Αντέχει πάρα πολύ στα τραύματα και το μόνο τρωτό του σημείο είναι το νεύρο που βρίσκεται πίσω από τα μάτια του γι’ αυτό χρησιμοποιούμε ένα μαχαίρι με το οποίο τρυπάμε ανάμεσά τους.

Καλό θα είναι να έχουμε μαζί μας έναν μεγάλο κουβά με σκέπασμα, ώστε να το βάλουμε μέσα, για να μην γεμίσει αφ’ ενός το σκάφος μελάνια και αφ’ εταίρου να μην το κυνηγάμε μέσα στη βάρκα…

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ
Το χταπόδι ή «οκτάπους ο κοινός» όπως είναι η επιστημονική του ονομασία έχει σώμα κοντό αποστρογγυλωμένο και λείο στην επιφάνειά του η οποία διαθέτει γλοιώδη ουσία. Η κουκούλα που διαθέτει είναι και η κοιλιά του, στη βάση της οποίας βρίσκεται το κεφάλι του όπου αρχίζουν οκτώ πλοκάμια που διαθέτουν βεντούζες.

Στο κεφάλι υπάρχουν τα μάτια και από κάτω βρίσκεται το στόμα του που καταλήγει σε ένα κεράτινο παπαγαλέ ράμφος με το οποίο ανοίγει τα μαλακόστρακα τα οποία παραλύει εκκρίνοντας ένα είδος δηλητηρίου που δεν επηρεάζει τον άνθρωπο. Σε περίπτωση όμως που μας δαγκώσει – κάτι σπάνιο – απλώς πονάει λίγο…

Η γλώσσα του διαθέτει προεξοχές που μοιάζουν με δόντια και άγκιστρα, όπου με αυτή ανοίγει τη σάρκα των θυμάτων του και τα τρώει. Τα πλοκάμια του χταποδιού είναι χοντρά στη βάση και λεπτά στις απολήξεις τους, τα οποία στην κάτω πλευρά τους διαθέτουν περίπου 100 βεντούζες. Οι βεντούζες αυτές χρησιμεύουν για στήριξη, άμυνα, συγκράτηση τροφής και αργές μετακινήσεις, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλα τα κεφαλόποδα.

Για να κινηθεί γρήγορα το χταπόδι αποβάλει με πίεση το νερό της αναπνοής του κι έτσι ωθείται. Για να προφυλαχθεί από τους εχθρούς του αφήνει ένα μαύρο υγρό με το οποίο θολώνει τα νερά και ξεφεύγει, η ποσότητα αυτή όμως είναι κατά πολύ λιγότερη από της σουπιάς.

Το χταπόδι ζει μέσα στις τρύπες των βράχων, ή σε θαλάμια που η θάλασσα έχει δημιουργήσει στον πυθμένα της με άμμο και πέτρες. Εκεί μαζεύοντας μερικά ακόμη βότσαλα φωλιάζει και αναμένει τα θύματά του.

Ένα θαλάμι είναι «ενεργό» από την μαρτυρία της ύπαρξης φρέσκων υπολειμμάτων τροφής, όπως κελύφη από αχιβάδες ή κυδώνια.

Τα πλοκάμια του χταποδιού διαθέτουν δυο σειρές βεντούζες, αυτή είναι και η διαφορά του με την πρώτη ματιά από ένα άλλο είδος χταποδιού, τη μελιδόνα ή μοσχοχτάποδο. Η επιστημονική του ονομασία είναι «Ελεδόνη η μοσχοφόρος» και η διαφορές από το χταπόδι είναι το ότι τα πλοκάμια είναι κατά πολύ μακρύτερα, έχουν μία μόνο σειρά βεντούζες, το κρέας δεν είναι τόσο νόστιμο (σε σχέση με το χταπόδι) ενώ έχει και μια μυρωδιά μόσχου, γι’ αυτό καλείται και «μοσχοχτάποδο».

ΧΤΥΠΗΜΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΟΥΛΙΑΣΜΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ.

Για να φαγωθεί το χταπόδι πρέπει να χτυπηθεί 40 φορές και να παραγουλιαστεί ώστε να μαλακώσει.

Μόλις χτυπηθεί τα πλοκάμια του χαλαρώνουν και κρεμάνε. Για να παραγουλιαστεί σωστά (δηλαδή να τριφτεί καλά πάνω σε βράχο) θα πρέπει να εφαρμόσουμε την διαδικασία αυτή έως ότου ασπρίσει και κατσαρώσει.

Τώρα είναι έτοιμο να κρεμαστεί στον ήλιο για να ξεραθεί και αμέσως μετά να πέσει στα κάρβουνα.

Η παράδοση λέει πως το χταπόδι πρέπει να χτυπηθεί κάτω 40 φορές για να φαγωθεί, σε αντίθετη περίπτωση ο καταναλωτής βγάζει στο σώμα του γκριζωπά εξογκώματα που ονομάζονται «χταπόδια».

Πολλές φορές πιάνουμε χταπόδια όπου τους λείπουν δυο, ακόμη και τρία πλοκάμια. Είναι γεγονός ότι το πεινασμένο χταπόδι όταν δεν βρίσκει τίποτα να φάει τρώει τα πλοκάμια του και σιγά – σιγά τα αντικαθιστά.

Να υπενθυμίσουμε ότι βάσει του «Προεδρικού διατάγματος υπ’ αριθ. 373 για την ερασιτεχνική – αθλητική αλιεία», απαγορεύεται γενικά η αλιεία χταποδιών βάρους μικρότερου των 500 γραμμάριων.

Τα μικρά χταπόδια που πιάνονται στην κολπάδα μας τα πετάμε κατ’ ευθείαν στη θάλασσα και μάλιστα όσο πιο μακριά μπορούμε, για να μην κολλήσουν εκ νέου, με το που θα κατεβάσουμε το αλιευτικό μας εργαλείο.

Καλή διασκέδαση και καλή όρεξη!!!

Κείμενο – Φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Κείμενο – Φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Οι στείρες και οι σφυρίδες είναι από τα εκλεκτότερα πετρόψαρα και τα συναντάμε στα μεγάλα μονόπετρα ή τις μεγάλες βραχώδης αποχές. Τις ψαρεύουμε με jigging, συρτή με μολύβι φύλακα και ίσως για κάποιους ευκολότερα με βαθιά συρτή.
Η βαθειά συρτή μας έχει δώσει ομολογουμένως αρκετές αλιευτικές χαρές, ή αν μη τι άλλο μεγάλες απολαυστικές βόλτες… Μια από αυτές ήταν ένα Σαββατοκύριακο, όπου κάναμε βαθιά συρτή από τον Πόρο μέχρι τα τσελεβίνια.

Μετά από ένα πρωινό καφέ που διήρκεσε πάνω από μια ώρα (…) βρεθήκαμε στο σκάφος και σε λίγη ώρα βλέπαμε πίσω μας τον Πόρο, όπου περάσαμε ένα πανέμορφο Σάββατο . Κυριακή πρωί η βόλτα ξεκίνησε από το νησί μέχρι και τα Τσελεβίνια. Στο μέρος αυτό μπορεί κανείς να ψαρέψει σχετικά σπάνια, λόγω καιρικών συνθηκών ο καιρός όμως ήταν μπουνατσαρισμένος κι εκείνο τη μέρα η αίσθηση ήταν μοναδική.
Ο τόπος έχει βαθιά νερά, αλλά υπάρχουν και σημεία που μπορεί να ψαρευτεί με συρτή βυθού, μέχρι τα 30 – 40 μέτρα, (αν μπορείτε και πιο βαθιά καλώς).

Ταχύτητα και ρυθμίσεις
Η ταχύτητα της βάρκας μας ήταν περίπου 2,5 μίλια και σκοπός μας να κατεβάσουμε το δόλωμα κοντά στον βυθό έτσι ώστε να ψαρεύει 1,5 – 3 μέτρα πάνω από αυτόν. Δέσαμε το ψεύτικο ψαράκι μας που ήταν δεκαεξάρι πρασινοκίτρινου χρώματος (αργότερα χρησιμοποιήσαμε και πορτοκαλί) και αφήσαμε από το καλάμι μας 30 μέτρα νήμα πίσω από το σκάφος. Στην συνέχεια μαγκώσαμε τον απελευθερωτή, αφήσαμε ελεύθερα τα φρένα του μηχανισμού του καλαμιού μας φρενάροντας το τύμπανο με το δάκτυλό για να μην ξετυλίγεται το νήμα ξέφρενα, και κατεβάσαμε το βαρίδι που συμπαρέσυρε μαζί του την πετονιά που ήταν σφιγμένη στο μανταλάκι του απελευθερωτή. Μόλις το μολύβι έφτασε στο επιθυμητό βάθος που θέλαμε να ψαρέψουμε ρυθμίσαμε τα φρένα του μηχανισμού του καλαμιού και το δόλωμά μας άρχισε να σέρνεται εκεί που ελπίζαμε να συναντήσουμε στείρες και σφυρίδες.

Το ψάρι αρπάζει…
Μετά από ένα δίωρο ήρθε το δυνατό τράβηγμα, η πετονιά έφυγε από τον απελευθερωτή, και το ψάρι έμεινε ελεύθερο οπότε πια ανέλαβα το καλάμι για να το φέρω στη βάρκα με τη γνωστή διαδικασία της συρτής. Μόλις το ψάρι τσίμπησε δεν κόψαμε την ταχύτητα της βάρκας για να μην του δώσουμε την ευκαιρία να πάρει μπόσικα και να τρέξει να βραχώσει. Για αυτόν τον λόγο τα φρένα του μηχανισμού δεν ήταν πολύ λάσκα έτσι ώστε μόλις το ψάρι τσίμπησε και μέχρι να πάρουμε το καλάμι στα χέρια μας να μην μπορεί να πάρει πολλά μέτρα.
Έπιασα το καλάμι έσφιξα τα φρένα και άρχισα να τυλίγω προσπαθώντας να εξασκώ συνέχεια πίεση στο ψάρι. Τα φρένα γλιστρούσαν ενώ συνέχισα να εξασκώ συνεχή τάση στο νήμα. Όταν βεβαιώθηκα ότι έχω πάρει αρκετά μέτρα νήματος έτσι ώστε να μην μπορεί το ψάρι να κατέβει στον βυθό, τότε κάναμε κράτη και μαζέψαμε το υπόλοιπο νήμα.

Αλιευτικά εργαλεία
Ο μηχανισμός που χρησιμοποιήσαμε στο καλάμι μας ήταν μεγέθους 4/0, εξοπλισμένος με δύο ταχύτητες και σχέση γραναζιών 3, 5/1. Το καλάμι μας ισχυρό, με μαλακό τελευταίο στέλεχος, για να αντισταθμίζεται το τζογάρισμα του νήματος ήταν 30 λιμπρών, μήκους 1,85, με οδηγούς δακτυλίδια. Η χρήση χοντρής πετονιάς στο παράμαλλο είναι επιβεβλημένη γιατί τα πατόψαρα όταν τσιμπήσουν το δόλωμα ορμούν να κρυφτούν στα βράχια, ή τρίβονται στις πέτρες για να κόψουν το παράμαλλο. Γι’ αυτό στην μάνα είχαμε δέσει ένα στριφτάρι καλής ποιότητας και αντοχής με παράμαλλο 70 χιλιοστών αόρατο.
Την ίδια διατομή χρησιμοποιούμε και στα παράμαλλα για το ψάρεμα με μολύβι φύλακα, οπότε υπάρχει στη βάρκα μια κουλούρα προς πάσα χρήση τυλιγμένη σε μεγάλο καρούλι από το οποίο κόβουμε κάθε φορά όσο χρειαζόμαστε..

Βυθόμετρο απαραίτητο.
Απολύτως απαραίτητο όργανο γι’ αυτό το ψάρεμα είναι φυσικά το βυθόμετρο που μας έδειχνε ανά πάσα στιγμή το βάθος της θάλασσας. Σκοπός του βυθόμετρου είναι η ένδειξη του βάθους και η απεικόνιση του βυθού, ώστε να προσαρμόζουμε το μήκος του συρματόσχοινου ανάλογα και να προστατεύουμε το αλιευτικό μας εργαλείο από κόλλημα στα βράχια του πυθμένα.

Τι αντιμετωπίζουμε.
Θα πρέπει να επισημάνουμε για μια ακόμη φορά ότι με τη βαθιά συρτή και τα μεγάλα ψάρια που τσιμπάνε σε βάθος πάνω από τα 15 μέτρα, αντιμετωπίζουμε έντονα το πρόβλημα της αντίστασης που παρουσιάζεται μέσα στο νερό, τόσο στο συρματόσχοινο του downrigger όσο και στην πετονιά μας, με αποτέλεσμα το βαρίδι να παρασύρεται έντονα πίσω από την βάρκα, σχηματίζοντας μεγάλη γωνία με τον κάθετο άξονα. Επίσης η πετονιά μας ανοίγει και ζητάει περισσότερα μέτρα από το μηχανάκι για να μην ζορίσει το μανταλάκι που σφίγγει την πετονιά, και απελευθερωθεί χωρίς να έχει τσιμπήσει ψάρι. Για να αντισταθμίσουμε αυτούς τους παράγοντες μειώνουμε κατ’ αρχήν την ταχύτητα της βάρκας στο ελάχιστο επιτρεπτό δηλαδή μέχρι 2 περίπου μίλια και δίνουμε περισσότερα μέτρα στο συρματόσχοινο ώστε το βαρίδι να εξακολουθεί να ψαρεύει 1,5 έως 3 μέτρα πάνω από τον βυθό. Επίσης, για να αντιμετωπίσουμε την αντίσταση της πετονιάς χρησιμοποιούμε συνθετικά νήματα, που στην ίδια διάμετρο προσφέρουν από διπλάσια έως τριπλάσια αντοχή σε σχέση με τις κοινές πετονιές. Πάντως θα πρέπει εσείς οι ίδιοι εφαρμόζοντας τις παραπάνω παραμέτρους στη βάρκα σας και κάνοντας τις δικές σας ρυθμίσεις, θα φθάσετε στο ζητούμενο.
Επιστρέψαμε με «καλό ψάρι», ήμασταν τυχεροί γιατί στείρες και σφυρίδες δεν πιάνονται πάντα… Τα κεφάλια και τις ουρές συνήθως τις κάνουμε σούπα ενώ το υπόλοιπο σώμα κόβουμε φέτες για ψητές στα κάρβουνα ή στο φούρνο με τομάτα ή ακόμη και κάποια κινέζικη συνταγή… γιατί όχι. Όσο μεγαλύτερη είναι η παρέα πάντως, τόσο μεγαλύτερη είναι και απόλαυση των αλιευμάτων.
Μέχρι το επόμενο ψάρεμα, καλές θάλασσες!

Κείμενο – Φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος

Τον αποκαλούν “Μπαρμπούνι του αφρού” λόγω της νοστιμιάς του, η δύναμη και η επιθετικότητά του όμως είναι ίσως παρμένη από τα μακρινά ξαδέρφια του τα Μπαρακούντα.

ΤΡΟΠΟΣ ΨΑΡΕΜΑΤΟΣ
Ο Λούτσος ψαρεύεται με συρτή από βάρκα, ή με surfcasting και spinning από ακτή. Το ψάρεμά του με συρτή από σκάφος είναι το ευκολότερο και συναρπαστικότερο για εμάς τους ερασιτέχνες ψαράδες.
Είναι η πιο απλή τεχνική και πραγματοποιείται με συρτή από το σκάφος περίπου εβδομήντα έως ογδόντα μέτρων ψαρεύοντας με καλάμι και μηχανισμό. Τα καλάμια που χρησιμοποιούμε γι αυτά τα ψαρέματα είναι μεγέθους οκτώ έως δέκα λιμπρών, ενώ τα μηχανάκια περιέχουν νήμα ή πετονιά 40 έως 50 χιλιοστά. Εμείς δοκιμάσαμε και μηχανάκια με 1/6 όπου νοιώσαμε πιο άνετα και ευέλικτα.
Ένα καλάμι 30 λιμπρών, με οδηγούς rings (δακτύλιοι) και μήκος έως 2.20 μέτρων με ευλύγιστο άκρο είναι ότι πρέπει. Ο μηχανισμός που προσαρμόσαμε στο καλάμι ήταν με υψηλή σχέση 6.0/1. Δηλαδή για κάθε μία (1) πλήρη στροφή του λεβιέ το καρούλι της πετονιάς περιστρέφεται 6 φορές (6.0).
 
ΤΑ ΤΕΧΝΗΤΑ ΔΟΛΩΜΑΤΑ
Τα τεχνητά δολώματα δεν είναι κάτι «καινούριο», η τεχνολογία αλλάζει και τα καθιστά όλο και πιο “ζωντανά”. Τεχνητά ψαράκια είχαν χρησιμοποιηθεί την τελευταία περίοδο της παλαιολιθικής εποχής κι ακόμα περισσότερο την νεολιθική εποχή. Αυτά τα δολώματα αποτελούντο από λεπτές πλάκες κόκαλου, ατρακτοειδούς σχήματος, εφοδιασμένες μ’ αγκίστρια ή ακίδες για να πιάνουν το ψάρι που τσίμπαγε.
Οι Εσκιμώοι των πόλων, χρησιμοποιούν με μεγάλη μαεστρία και καλά αποτελέσματα τεχνητά δολώματα από κοκάλινες πλάκες που όταν κινούνται στο νερό, μοιάζουν με μικρό ψάρι.
Αυτό το αρκετά έξυπνο τέχνασμα χρησιμοποιούσαν επίσης οι φυλές των Ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής κι ιδιαίτερα αυτές, στα εδάφη του Καναδά, που περισσότερο ψάρευαν, παρά κυνηγούσαν.
Σήμερα τα τεχνητά δολώματα μπορούμε να τα προμηθευτούμε από τα καταστήματα ειδών αλιείας.

Τα τεχνητά ψαράκια που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για το ψάρεμα του λούτσου, είναι μήκους 7 έως 12 εκατοστών, ενώ πολύ καλή δουλειά κάνουν και τα ευρείας χρήσεως γνωστά μας κουταλάκια.
 
Η ΑΡΜΑΤΩΣΙΑ ΣΥΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΠΛΕΥΣΗΣ.
Για να φτιάξουμε την αρματωσιά της συρτής θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τέσσερις έως πέντε οργιές πετονιά 30 – 40 mm. Στο τέλος της μάνας πριν δέσουμε στριφτάρι ψιλό βαρέως τύπου, μπορούμε να περάσουμε ένα συρόμενο μέτριο μολύβι, εκτός αν το ψαράκι μας έχει γλώσσα και δουλεύει από 1 έως 4 μέτρα από μόνο του. Αφού δέσουμε το στριφτάρι από τη μία του πλευρά στη μάνα, δένουμε το παράμαλλο από την άλλη πλευρά του και στο τέλος της ένα από τα τεχνητά δολώματα της επιλογής μας.
 Βασικό ρόλο για το σωστό ψάρεμα συρτής, παίζει η ταχύτητα που θα «σύρουμε» το αλιευτικό μας εργαλείο. Για το συγκεκριμένο ψάρεμα στο οποίο αναφερόμαστε το όργανο μας θα πρέπει να δείχνει 4 μίλια περίπου (όχι λιγότερο). 
Μόλις «χτυπήσει» το ψάρι νομίζει κανείς ότι το τεχνητό δόλωμα κόλλησε στον βυθό! Αμέσως σταματάμε το σκάφος και μαζεύουμε την πετονιά προσέχοντας να μη δώσουμε «μπόσικα» στο ψάρι,. Δίνουμε λίγο «αβάντζο» στα φρένα του μηχανισμού και μόλις ο Λούτσος φτάσει κοντά στο σκάφος χρησιμοποιούμε απόχη για να τον φέρουμε μέσα. Τώρα βέβαια η απόχη μας θα πρέπει να εχει αρκετά μεγάλο στεφάνι για να τον χωρέσει, διαφορετικά θα δυσκολευτούμε πολύ, ή μπορεί ακόμη και να χάσουμε το ψάρι αν η απόχη είναι κοντή και μικρής διαμέτρου.
 
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Χρησιμοποιούμε πάντα τεχνητό ψαράκι στα ίδια χρώματα με αυτά που υπάρχουν στην περιοχή π[ου κυνηγά το ψάρι. Είτε αθερίνα είτε σαρδέλα κλπ, αυτό είναι ένα από τα μυστικά της επιτυχίας.
Μια δοκιμασμένη τεχνική ακόμη, είναι να χρωματίσουμε τα βράγχια ή το κάτω μέρος του τεχνητού δολώματος με κόκκινο αδιάβροχο μαρκαδόρο, ώστε το τεχνητό ψαράκι να φαίνεται τραυματισμένο, άρα ελκυστικότερο…
Μόλις φέρουμε τον πρώτο Λούτσο στη βάρκα, κόβουμε με μαχαίρι επάνω από το κεφάλι στο σβέρκο του και αφήνουμε το αίμα να τρέξει στη θάλασσα. Το αίμα του ψαριού περισσότερο από κάθε άλλο, προσελκύει τα υπόλοιπα ψάρια του κοπαδιού, που μόλις το μυρίσουν τρέχουν προς το μέρος μας κι αυτό γιατί οι Λουτσοι συνήθως είναι κοπάδι που οργανώνεται και ορμάει σε άλλα κοπάδια σαρδέλας ή αθερίνας.

Κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Επιμέλεια: Γιώργος Μάγειρας. Φωτο Νίκος Λυμπερόπουλος.

Ένα από τα ωραιότερα θαλασσινά εδέσματα, είναι η ψαρόσουπα με πεσκαντρίτσα. Γεύση ανεπανάληπτη, με κατάλευκο κρέας χωρίς κόκαλα.  

ΤΑ ΥΛΙΚΑ

Πατάτες, Καρότα, 2 κρεμμύδια, Μια φύτρα ολόκληρη σέλινο, 1 τομάτα, Ελαιόλαδο. Αλάτι, πιπέρι 1 πεσκαντρίτσα.  

ΠΡΟΕΡΓΑΣΙΑ

Πριν βάλουμε το ψάρι στην κατσαρόλα πρώτα το ετοιμάζουμε. Δένουμε το κεφάλι του,  γδέρνουμε την πέτσα, αφαιρούμε τα εντόσθια, κόβουμε το κεφάλι και την ουρά από το υπόλοιπο σώμα, ενώ αμέσως μετά καθαρίζουμε και πλένουμε καλά τα λαχανικά. Τις πατάτες τις κόβουμε στη μέση όπως και τα καρώτα, τα κρεμμύδια ολόκληρα, το σέλινο χοντροκομμένο και η τομάτα στα τέσσερα.  

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Τοποθετούμε τις πατάτες στον πάτο της κατσαρόλας ώστε να τον καλύψουμε τελείως και προσθέτουμε τα υπόλοιπα λαχανικά. Ρίχνουμε στην κατσαρόλα νερό, το αλάτι και τα βάζουμε στην φωτιά για να βράσουν. Μόλις τα λαχανικά είναι σχεδόν έτοιμα προσθέτουμε τα κομμάτια της πεσκαδρίτσας, ενώ φροντίζουμε το νερό να τα σκεπάζει ακριβώς, αν όχι συμπληρώνουμε.Τέλος, προσθέτουμε ελαιόλαδο σε τέτοια ποσότητα, ώστε να σκεπάζει το ψάρι περίπου μισό με ένα δάχτυλο και δυναμώνουμε τη φωτιά στο φουλ.Μόλις αρχίσει η βράση, η ένταση της φωτιάς θα «σπάσει» το λάδι και θα το ανακατέψει με το υπόλοιπο μίγμα. Όταν κρίνουμε ότι το ψάρι έχει βράσει, σβήνουμε τη φωτιά και μόλις κρυώσει λίγο αφαιρούμε τα κομμάτια της πεσκαδρίτσας. Αφού κρυώσουν τόσο ώστε να μπορούμε να τα πιάσουμε με τα χέρια, τα ξεκοκαλίζουμε προσεκτικά.Το καθαρισμένο ψάρι το ξαναρίχνουμε στην κατσαρόλα, προσθέτουμε το πιπέρι και η σούπα μας είναι έτοιμη.Για «Ευρωπαϊκότερη έκδοση» μπορούμε στα λαχανικά να προσθέσουμε ακόμη μανιτάρια και κόκκινη τεμαχισμένη πιπεριά (όχι καυτερή).  Καλή όρεξη!