Κείμενο φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Χειμώνα – Καλοκαίρι – ειδικά όταν η θάλασσα είναι λίγο θολή με λίγο αεράκι – οι συνθήκες είναι ιδανικές. Με τις μπουνάτσες, τα ψάρια είναι νωθρά και συνήθως δεν τσιμπούν, εκτός του ότι βλέπουν τα αλιευτικά μας εργαλεία και πονηρεμένα δεν πλησιάζουν στο δόλωμα. Αποδοτικό ψάρεμα έχουμε συνήθως, όταν φυσούν άνεμοι, η θάλασσα είναι ταραγμένη και τα νερά θολωμένα, δηλαδή από τον Δεκέμβριο μέχρι και το Μάρτιο.

Στο συγκεκριμένο ψάρεμα χρησιμοποιήσαμε ως δόλωμα, μονοδόλι. Σκουλήκι ανώτερης κατηγορίας με μεγάλη επιτυχία στα «καθαρά»ψάρια όπως  Σαργοί, τσιπούρες κλπ.

Μονοδόλι.

Ο μέσος όρος του μεγέθους του είναι γύρω στα επτά εκατοστά, ενώ πρόκειται για ανθεκτικό δόλωμα αφού μπορεί να διατηρηθεί ζωντανό μια περίπου εβδομάδα. Η συντήρηση του γίνεται είτε μέσα σε θαλασσινό νερό, όπου δεν πρέπει να ξεπερνά το ένα δάχτυλο, είτε μέσα σε βρεγμένη εφημερίδα – με θαλασσινό ασφαλώς νερό- στο ψυγείο.
Στο μονοδόλι διαφέρει ο τρόπος που το περνάμε στο αγκίστρι. Σε αντίθεση με άλλα σκουλήκια  πού τα περνάμε κεντητά, το αγκίστρι διαπερνά το Χαλκιδέϊκο που δολώνεται ολόκληρο, εξ ου και το όνομά του (Μονοδόλι). Το προκλητικό χρώμα του, η ικανοτητά του να φωσφορίζει και οι ελκυστικές κινήσεις που κάνει δολωμένο, το αναγάγουν σε ένα από τα καλύτερα δολώματα.
Το πεταχτάρι, είναι ο κύριος τρόπος κατά τον οποίο χρησιμοποιείται, ενώ σπανίως στο παραγάδι και τη καθετή.
Είναι καλό δόλωμα για τσιπούρες, λυθρίνια, σαργούς, ενώ το μελανούρι και το λαβράκι δύσκολα αντιστέκονται στη προκλητικότητά του, αρκεί να είναι ημέρα που «τρώνε».

Καλάμι και μηχανισμός
Στο ψάρεμα από την ακτή η χρησιμοποίηση καλαμιών τριών τεμαχίων είναι για πολλούς απαραίτητη . Το μεγάλο actionτων καλαμιών αυτών, που αρχίζει από 150 γραμμάρια και φτάνει μέχρι τα 300 γραμμάρια, μαζί με τη στιβαρότητα και την αντοχή τους, καθιστά αυτού του είδους τα καλάμια ασυναγώνιστα, ειδικά δε βυθούς με ακανόνιστο βάθος. Η κύρτωση που υφίστανται κατά την εξακόντιση είναι ελάχιστη, όπως και η ταλάντωση της μύτης τους. Η πετονιά γλιστράει μέσα από τα δαχτυλίδια εύκολα, στρωτά, χωρίς επιβραδύνσεις ή επιταχύνσεις, ενώ τα δεσίματα των δαχτυλιδιών γίνονται με σκληροπλαστικές ταινίες και έτσι δημιουργείται ένα σχεδόν συμπαγές σύνολο δαχτυλιδιού με τον κορμό του καλαμιού.

Ο συνδυασμός με τα βαριά μολύβια και τις ενισχυμένες πετονιές  βοηθούν να τραβήξουμε από το βυθό το μεγάλο και καλό ψάρι.
Για μακρινές ή μεσαίες βολές, τα δίσπαστα και τρίσπαστα καλάμια έχουν καλύτερα αποτελέσματα από τα τηλεσκοπικά. Αποτελούνται από το βασικό κορμό, που έχει υποδοχή στο επάνω μέρος που δέχεται εσωτερικά το στέλεχος του. Με τον τρόπο αυτόν δημιουργείται ένα σύνολο συμπαγές, γερό, με αποτελεσματική ευλυγισία κατά τη ρίψη ή την ανάκτηση. Στα συγκεκριμένα καλάμια υπάρχει ελεγχόμενη κύρτωση κατά τη διάρκεια της ρίψης ακόμα και σε περιπτώσεις που θα χρησιμοποιήσουμε μολύβι μεγάλου βάρους. Η απόσταση που μπορεί να εκτιναχθεί π.χ. ένα μολύβι 80 γραμμαρίων είναι μεγαλύτερη τουλάχιστον κατά 5-10 μέτρα από το αντίστοιχο τηλεσκοπικό καλάμι

Για το συγκεκριμένο ψάρεμα μπορούμε να προτείνουμε ένα  καλάμι τηλεσκοπικό από fiberglass, με action 20 – 60 grm ή 40 – 80 grm, ανάλογα την απόσταση βολής που θέλουμε να επιτύχουμε, μήκους από 3,5 m έως 4,5 ή 5 m. Όσο πιο μικρό είναι το action, τόσο πιο καλά νιώθουμε το τσίμπημα του ψαριού, έχουμε όμως απώλεια σε μακρινή βολή.Ο  μηχανισμός που θα χρησιμοποιήσουμε θα πρέπει να διαθέτει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πομπίνα για να έχουμε πιο μακρινές βολές. Η σχέση περιστροφής του πρέπει να είναι επίσης μεγάλη, για παράδειγμα 5.3/1, και με όσο το δυνατόν περισσότερα ρουλμάν για καλύτερη λειτουργία.

Πετονιές.

Για κύρια πετονιά θα διαλέξουμε μια 100 ή 200 m από 30 έως 35 mm, με μεγάλη αντοχή στην καταπόνηση και εξαιρετικά λεία για μακρινά πετάγματα, αόρατη, χαμηλής μνήμης και πάρα πολύ δυνατή. Για τα παράμαλλα χρησιμοποιούμε 0,18 mm / 3,5 kg.
Η πετονιά για τη μάνα της αρματωσιάς πρέπει να είναι από 8 ως 15 mm πιο λεπτή από αυτήν της μπομπίνας και ίδια σε χαρακτηριστικά με αυτά της πετονιάς για τα παράμαλλα.
 

Αγκίστρια, βαρίδι, στριφτάρι.
Τα αγκίστρια που θα χρησιμοποιήσουμε πρέπει να είναι και αυτά καλής ποιότητας γαλβανισμένα, No 4- 6, ίσια και όχι στραβά, το βάρος του βαριδιού πρέπει να συμφωνεί με το action του καλαμιού μας, (για παράδειγμα αν το action είναι 40 – 80 grm, το βαρίδι μας δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 80 grm), ενώ θα πρέπει να είναι τύπου καμπάνας ή συρόμενο.

Κείμενο φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος.

Κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος,

Το ψάρεμα από την ακτή μπορεί να αποδειχθεί ως ένας από τους αποδοτικότερους τρόπους ψαρέματος, αρκεί να επιλέξουμε τον σωστό τρόπο και να ακολουθήσουμε τις σχετικές διαδικασίες. Υπάρχουν καλά ψάρια που γυαλώνουν όπως τσιπούρες, σαργοί και μουρμούρες που μπορούν θαυμάσια να καταλήξουν στην ψαροσακούλα μας. 

ΠΕΤΑΧΤΑΡΙ

Ο τρόπος αυτός αλίευσης ονομάζεται έτσι γιατί «το πετάμε», από την ακτή προς τη θάλασσα. Είναι απλό και μπορεί κανείς μόνος του να το κατασκευάσει, χρησιμοποιώντας πετονιά στριφτάρι, αγκίστρια και μολύβι, ή να το αγοράσει έτοιμο από κατάστημα ειδών αλιείας. Η αρματωσιά του αποτελείται από δύο ή τρία παράμαλλα που το μήκος τους πρέπει να είναι 25-30 εκατοστά, αναλόγως δύο ή τρία μικρά αγκίστρια, ενώ στην άκρη της αρματωσιάς δένουμε ένα μικρό μολύβι. Η πετονιά της αρματωσιάς μπορεί να είναι 25άρα ή 30άρα ενώ συνδέεται με τη μάνα με ένα στριφτάρι. Η μάνα είναι συνήθως 40άρα πετονιά, το μήκος της ποικίλλει, αλλά συνήθως είναι 100 μέτρα και τυλίγεται σε πλαστική καρούλα.

Με το πεταχτάρι αυτό μπορούμε να ψαρέψουμε, από βραχώδεις και αμμώδεις ακτές ή από μόλους διάφορα ψάρια.

Πριν ξεκινήσουμε για πεταχτάρι, πρέπει να έχουμε απαραιτήτως εφεδρικά μολύβια, παράμαλλα και αγκίστρια, διότι κάτι από αυτά θα πρέπει να το αντικαταστήσουμε κατά τη διάρκεια του ψαρέματός μας.

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Δολώνουμε τα αγκίστρια καλά, ώστε να σκεπάζονται από το δόλωμα, και στριφογυρίζοντας την αρματωσιά, πετάτε με δύναμη το πεταχτάρι όσο πιο μακριά γίνεται στη θάλασσα. Στη συνέχεια μαζεύουμε τα μπόσικα και κρατάμε τη μάνα περιμένοντας το τσίμπημα.

Υπάρχουν πολλών ειδών τσιμπήματα από διάφορα ψάρια. Άλλα γλείφουν απλά το δόλωμα, άλλα το τρώνε ολόκληρο και άλλα τσιμπάνε ανεπαίσθητα, γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή ώστε να τραβήξουμε και να αγκιστρώσουμε το ψάρι την κατάλληλη στιγμή.

Εφόσον διαπιστώσουμε ότι το ψάρι έχει αγκιστρωθεί, με σωστές και προσεκτικές κινήσεις, τραβάμε το πεταχτάρι έξω μαζί με το ψάρι. Αν νοιώσουμε οτι είναι μεγάλο, χρησιμοποιούμε απόχη. Προσοχή όμως γιατί κάποιες φορές, αν δεν μαζεύουμε την πετονιά αργά και σταθερά, μπορεί το ψάρι να απαγκιστρωθεί.

ΔΟΛΩΜΑΤΑ:

Όσο πιο φρέσκο είναι το δόλωμά μας, τόσο καλύτερα αποτελέσματα έχουμε. Συνήθως χρησιμοποιούμε γαρίδα, καλαμάρι, ή σκουλήκια, όπως μαύρο, κόκκινο, φαραώ κ.ά.

Για καλύτερα αποτελέσματα, ρίχνουμε λίγη μαλάργα, για να μαζέψουμε τα ψάρια.

ΠΕΤΑΧΤΑΡΙ ΜΕ ΜΟΝΑΓΚΙΣΤΡΟ

Πρόκειται για το πεταχτάρι με ένα αγκίστρι και τρύπιο  μολύβι σε σχήμα ελιάς. Το παράμαλλο έχει μήκος 30-40 εκατοστά και κάπως μεγαλύτερο νούμερο αγκίστρι (σε σχέση με το προηγούμενο πεταχτάρι) Νο3 ή Νο4, γιατί ο στόχος μας είναι μεγαλύτερα ψάρια.

Περνάμε το μολύβι στη μάνα, την οποία στη συνέχεια τη δένουμε στο στριφτάρι, ενώ την άλλη άκρη του στριφταριού δένουμε το παράμαλλο. Το δολώνουμε με ζωντανό ψαράκι, με γαρίδα, με σκουλήκι, με καραβιδάκι κλπ.

Στο απλό πεταχτάρι τα ψάρια ορισμένες φορές καταλαβαίνουν την παρουσία του μολυβιού και αποφεύγουν να προσεγγίσουν το δόλωμά μας, ενώ στο μονάγκιστρο που το παράμαλλο είναι απευθείας δεμένο στο στριφτάρι και μακριά από το βαρίδι, δεν νιώθουν κατά το τσίμπημα την αντίσταση του μολυβιού και έτσι αγκιστρώνονται ευκολότερα.

Μπορούμε να ρίξουμε δύο, ή και περισσότερα πεταχτάρια συγχρόνως, ώστε να ψαρεύουν μόνα τους, έτσι οι πιθανότητές μας μεγαλώνουν. Με το μονάγκιστρο μπορούμε να πιάσουμε μεγάλες τσιπούρες, σαργούς, μουρμούρες. Πρόκειται για ένα απλό, αλλά αρκετά αποδοτικό εργαλείο.

ΤΟ ΚΑΛΟ ΨΑΡΙ

Αναφερόμενοι λίγο παραπάνω στην τσιπούρα – που είναι άλωστε και ένα από τα όνειρα κάθε ψαρά – ζει κυρίως κοντά στις ακτές και σε βάθος που δεν υπερβαίνει τα 30 μέτρα. Είναι πολύ επιφυλακτικό ψάρι και συχνάζει σ’ εκείνα τα σημεία της θάλασσας όπου υπάρχουν και αναπτύσσονται αποικίες οστρακοειδών όπως μύδια, τα οποία κυριολεκτικά καταβροχθίζει. Για να παγιδεύσουμε το ψάρι είναι απαραίτητο να βρούμε μια θαλάσσια περιοχή που να διαθέτει τις κατάλληλες συνθήκες.

Ιδανική περίοδος ψαρέματος θεωρείται τόσο η καλοκαιρινή, όσο και η φθινοπωρινή περίοδος, όταν η θερμοκρασία του  νερού είναι υψηλή και τα κοπάδια από τις τσιπούρες πλησιάζουν κατά τρόπο εντυπωσιακό την ακτή, καταλήγοντας πολλές φορές γιαλό – γιαλό.

Oι ιδανικότερες ώρες ψαρέματος είναι οι θερμότερες της ημέρας, δηλαδή από τις 10 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα. Όμως δεν είναι καθόλου σπάνιο να έχουμε θαυμάσια αποτελέσματα σε βραδινές ή πρωινές ώρες, διότι πρόκειται για ψάρι εντελώς απρόβλεπτο!

ΚΑΛΑΜΙ

Σε ότι αφορά τον εξοπλισμό, το καλάμι μας θα πρέπει να είναι μακρύ ώστε να ανταποκρίνεται σε μια ρίψη της τάξεως των 30-40 μέτρων, μήκους μεταξύ 2,20 – 2,70, με μολύβι από 50-70 γραμμάρια, ενώ ο

μηχανισμός θα πρέπει απαραίτητα να έχει τη δυνατότητα περιέλιξης τουλάχιστον 200 μέτρων πετονιάς 0,40.

 Πολύ σημαντικό σημείο είναι η αντοχή της πετονιάς, λαμβάνοντας υπόψη τον όγκο και τη μαχητικότητα της τσιπούρας, ή του σαργού, που σε σπάνιες περιπτώσεις φθάνει το βάρος των 2 κιλών ή και περισσότερο.

Το βαρίδι της πετονιάς συνήθως είναι συρόμενο και με οπή, ώστε να διευκολύνεται το πέρασμα της πετονιάς. Εκτός από το βαρίδι, στην πετονιά τοποθετείται μια ροδέλα από ατσάλι, με ελατήριο μεγέθους 8. Πολύ σημαντική είναι η επιλογή του αγκιστριού, γιατί τα δόντια της τσιπούρας μπορούν εύκολα να το λυγίσουν ή και να το σπάσουν. Η άνω οδοντοστοιχία της εξέχει κάπως προς τα εμπρός σε σχέση με το σαγόνι και φέρει δύο ή τρία ζεύγη κωνικών δοντιών, ενώ ακολουθούν άλλες τέσσερις-πέντε σειρές από στρογγυλά δόντια που μοιάζουν με γομφίους, από τα οποία το τελευταίο της τρίτης σειράς είναι τεράστιο.

Στο επάνω σαγόνι υπάρχει ο ίδιος αριθμός κωνικών δοντιών και ακολουθούν τρεις-τέσσερις σειρές γομφίων, από τους οποίους οι δύο τελευταίοι είναι τεράστιοι και όμοιοι με εκείνους της επάνω οδοντοστοιχίας.

Πρακτικά, το στόμα της τσιπούρας αποτελεί ένα είδος μέγκαινης , ώστε να συντρίβει κυριολεκτικά το όστρακο της λείας της και φυσικά κάποιο μαλακό μέταλλο…Γι’ αυτό το αγκίστρι μας πρέπει να έχει μέγεθος 1 ή 2 και να είναι κατά προτίμηση ατσάλινο με κοντό στέλεχος, ή ειδικά κατασκευασμένο για τη συγκεκριμένη χρήση.

ΔΟΛΩΜΑΤΑ

Σκουλήκια, μάνες μονοδόλια, αποτελούν μερικούς από τους καλύτερους μεζέδες για την τσιπούρα τον σαργό ή τη μουρμούρα.

Όσον αφορά το Αμερικάνικο σκουλήκι – με το οποίο πιάσαμε την τσιπούρα της φωτογραφίας – αυτό πρέπει να το τοποθετήσουμε ολόκληρο με τρόπο ώστε να μην καλύπτει μόνο το αγκίστρι, αλλά και ένα τμήμα τουλάχιστον 5 εκατοστών από την πετονιά, αποτελώντας έτσι ένα προκλητικό ερέθισμα για το ψάρι.

Γι’ αυτό το λόγο χρειαζόμαστε ένα σύρμα όσο το δυνατόν λεπτότερο, το οποίο θα διαπεράσει το σκουλήκι από το κεφάλι μέχρι την ουρά μέχρι να καλυφθεί ολόκληρο το αγκίστρι, ή καλύτερα μια βελόνα, που πωλείται από τα καταστήματα ειδών αλιείας για την συγκεκριμένη χρήση.

Για να επιτύχουμε το αμερικάνικο σκουλήκι να καλύψει όχι μόνο ολόκληρο το αγκίστρι, αλλά και να συμπεριλάβει και τμήμα της πετονιάς, είναι απαραίτητο η τοποθέτηση να γίνεται από την πετονιά. Για να πραγματοποιηθεί αυτό, είναι αναγκαίο να χρησιμοποιήσουμε ένα λεπτό σύρμα (αν δεν έχουμε προμηθευτεί βελόνα όπως αναφέρουμε παραπάνω). Μεταξύ των διαφόρων τύπων που υπάρχουν στο εμπόριο, θα πρέπει να επιλέξουμε το λεπτότερο, στο οποίο θα φτιάξουμε έναν κόμπο που θα χρησιμεύσει για στοπ μεταξύ της πετονιάς και του σύρματος. Μετά την τοποθέτηση του δολώματος, το σκουλήκι διατηρείται ακέραιο και επομένως ελκυστικότερο για το ψάρι.

ΨΑΡΕΥΟΝΤΑΣ

Το ψάρεμα από την ακτή είναι ένα είδος ψαρέματος που η αναμονή είναι το κυριότερο στοιχείο του. Καλό θα είναι κάθε 20-30 λεπτά να ελέγχουμε την ακεραιότητα των δολωμάτων μας – κυρίως των σκουληκιών- διότι μπορούν να φαγωθούν από καβούρια ή από μικρόψαρα.

Όσον αφορά το ψάρεμα με πολλά καλάμια, είναι απαραίτητο αυτά να είναι σε διάταξη τέτοια, ώστε οι πετονιές να μην μπλέκουν μεταξύ τους σε περίπτωση που το ψάρι τσιμπήσει.

Κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος

κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος

Ο Χειμωνάς είναι η ιδανική εποχή για το ψάρεμα του χταποδιού από σκάφος που γίνεται με κολπάδα.

Η Κολπάδα

 Η κολπάδα είναι ένα εύχρηστο αλιευτικό εργαλείο, που καλό είναι να υπάρχει μόνιμα στο σκάφος μας για χρήση ανά πάσα στιγμή. Για να το κατασκευάσουμε χρειαζόμαστε τα εξής υλικά:
1. Ένα κομμάτι αλυσίδα 40 πόντους που καλύτερα να είναι ανοξείδωτη, κάνει όμως και η γαλβανιζέ.
2. Ένα μέτρο πετονιά 80 χιλιοστών
3. Μία στριφταροπαραμάνα βαρέως τύπου
4. Πετονιά 100 χιλιοστών
5. Μια καρούλα.
Τυλίγουμε την πετονιά των 100 χιλιοστών στην καρούλα που θα πρέπει να έχει μήκος λίγο παραπάνω από το βάθος που θα ψαρέψουμε, εκτός αν αγοράσουμε καινούριο καρούλι των 100 μέτρων οπότε το τυλίγουμε όλο.
Μόλις ολοκληρώσουμε το τύλιγμα δένουμε στην άκρη της στο μάτι του στριφταριού, ενώ την παραμάνα περνάμε στον πρώτο κρίκο της αλυσίδας.
Από το ένα μέτρο πετονιάς των 80 χιλιοστών φτιάχνουμε τρεις θηλιές. Στον δεύτερο κρίκο της αλυσίδας περνάμε την πρώτη θηλιά έτσι ώστε όταν δεθεί να έχει μήκος περίπου 10 πόντους, λίγο πιο κάτω δένουμε την δεύτερη και σε ίση απόσταση την τρίτη. Στις θηλιές αυτές περνάμε (όπως το βαρίδι στην καθετή) από ένα ψάρι, σπάρο, λυθρίνάκι, ή κόκκινη καλόγρια.
Ψαράκια μπορούμε να αγοράσουμε κατεψυγμένα από το σούπερ μάρκετ, ή να διατηρήσουμε στην κατάψυξη μερικά απο εκείνα που πιάσαμε σε κάποιο ψάρεμά μας και δεν τα φάγαμε.
Ένα άλλο αποδοτικό δόλωμα είναι ο ψεύτικος κάβουρας σε συνδυασμό με ένα λευκό ψεύτικο ψαράκι δεμένα επάνω στην αλυσίδα. Ο κάβουρας αποτελεί θαυμάσιο μεζέ για το χταπόδι, όσο για το λευκό, είναι ιδεώδες χρώμα προσέλκυσης.

Πως κάνουμε κολπάδα

Η καλύτερη κολπάδα γίνεται με αέρα έως τρία μποφώρ, αλλιώς χρειαζόμαστε πλωτή άγκυρα.
Φτάνουμε στο σημείο που γνωρίζουμε ότι ο βυθός κρατάει χταπόδια, σβήνουμε τη μηχανή και αφήνουμε το διαράκι – τριαράκι φυσώντας να παρασύρει σιγά – σιγά το σκάφος μας. Αν ο αέρας είναι αρκετός και ξεσέρνουμε πολύ γρήγορα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την πλωτή μας άγκυρα.
Περνάμε τα ψαράκια ή τα κοκοροπόδαρα όπως περιγράψαμε παραπάνω και αφήνουμε την αλυσίδα να πέσει στη θάλασσα. Μόλις πατώσει, αρχίζουμε να κινούμε σιγά – σιγά, πάνω – κάτω την πετονιά μας. Καθώς το αεράκι παρασύρει την βάρκα μας, η αλυσίδα σέρνεται στον πυθμένα της θάλασσας, εμείς ανεβοκατεβάζουμε την πετονιά, ενώ τα ψαράκια που έχουμε δέσει επάνω της μοιάζουν με κοπαδάκι που κινείται στον βυθό.
Η παρουσία και το «ασίμισμα» που κάνουν με την κίνησή τους, προσελκύει το χταπόδι, που αν βρίσκεται στη γύρω περιοχή επιτίθεται με ορμή επάνω τους και τα συλλαμβάνει μαζί με την αλυσίδα! Την στιγμή εκείνη αισθανόμαστε βάρος και αμέσως ξεκινάμε την διαδικασία της ανέλκυσης.
Το χταπόδι με το που τραβάμε την πετονιά αισθάνεται ότι η λεία του θα διαφύγει, θυμώνει και βεντουζάρει ακόμη πιο δυνατά στην αλυσίδα και τα ψαράκια, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να μας φύγει, προσοχή όμως!!! Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το αποχιάσουμε πριν φτάσει στην επιφάνεια της θάλασσας, γιατί αλλιώς αμολάει τα πάντα κι εξαφανίζεται.
Μόλις το αποχιάσουμε, το φέρνουμε στη βάρκα και τραβάμε την αλυσίδα με τα ψάρια, ενώ γυρίζουμε την κουκούλα του ανάποδα για να το αφοπλίσουμε.
Αντέχει πάρα πολύ στα τραύματα και το μόνο τρωτό του σημείο είναι το νεύρο που βρίσκεται πίσω από τα μάτια του γι’ αυτό χρησιμοποιούμε ένα μαχαίρι με το οποίο τρυπάμε ανάμεσά τους.
Καλό θα είναι να έχουμε μαζί μας έναν μεγάλο κουβά με σκέπασμα, ώστε να το βάλουμε μέσα, για να μην γεμίσει αφ’ ενός το σκάφος μελάνια και αφ’ εταίρου να μην το κυνηγάμε μέσα στη βάρκα.

Καλοφάγωτα!!!

κείμενο – φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος

Κείμενο – φωτγραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος.

Οι όμορφες και ατελείωτες ώρες ψαρέματος! Εκεί στην ακροθαλασσιά, με τον λαμπερό ήλιο να μας ζεσταίνει, πίνοντας παγωμένη μπύρα, ή απολαμβάνοντας το ουζάκι μας, περιμένουμε να τσιμπήσει το καλό ψάρι που στη συνέχεια θα γίνει ο καλύτερος μεζές… Οι ωραίες ημέρες για όμορφα και απολαυστικά ψαρέματα έφτασαν, οι τρόποι και οι τόποι είναι πολλοί, ενώ από εμάς δεν μένει τίποτε άλλο παρά να επιλέξουμε έναν από αυτούς για να περάσουμε άλλη μια αξέχαστη μέρα ή ακόμη και Σαββατοκύριακο…

Με καλάμι από την ακτή.
Από την ακτή για σαργούς ή για τσιπούρες μπορούμε να ψαρέψουμε με casting, με bolognese και με απίκο. Για το casting το καλάμι θα πρέπει να είναι τρία έως τέσσερα μέτρα και action 35 έως 85 γραμμάρια. Σε αυτού του τύπου το καλάμι μπορούμε να τοποθετήσουμε ένα πενηντάρη μηχανισμό στον οποίο θα τυλίξουμε 28 έως 35 χιλιοστά πετονιά. Τα αγκίστρια θα πρέπει να είναι ανάλογα του δολώματος που θα χρησιμοποιήσουμε, συνήθως όμως δένουμε Νο 3 ή Νο 4.
Μπορούμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε απλό τηλεσκοπικό καλάμι, με ή χωρίς φελλό, χρησιμοποιώντας πετονιά 18 έως 20 χιλιοστά, ενώ αν βρισκόμαστε στο σπάσιμο των κυμάτων πάνω στα βράχια θα πρέπει να εφοδιαστούμε οπωσδήποτε με νιτσεράδα και γαλότσες για να μη γίνουμε «λούτσα».

Με Πεταχτάρι
Ένα από τα καλύτερα ψάρια που κυνηγά ο ψαράς είναι η Τσιπούρα.
Η Τσιπούρα βρίσκεται σε αμμώδεις βυθούς και συνήθως γιαλώνει. Εκεί θα ρίξουμε το πεταχτάρι μας το οποίο πρέπει να είναι όσο το δυνατόν απλούστερο και αθέατο διότι το ψάρι αυτό είναι πανέξυπνο. Χρησιμοποιούμε  πετονιά 25 το πολύ 30mm και περνάμε ένα βαρίδι σωληνωτό, όσο το δυνατόν μικρότερο πριν δέσουμε το αγκίστρι της επιλογής μας πού θα πρέπει να είναι Νο3 ή Νο4  παπαγαλάκι ή άλλου τύπου με μεγάλη κοιλιά.
Σκοπός του σωληνωτού βαριδιού είναι να μείνει κολλημένο στο βυθό καθώς το ψάρι τσιμπά, ή γλύφει το δόλωμα ώστε να μην υποψιαστεί και φύγει.  Ανάλογα με το βάρος της μολυβήθρας  θα είναι και η απόσταση που θα καταφέρουμε να πετάξουμε. Όμως, όσο πιο απλή και μικρή αρματωσιά διαθέτουμε, τόσο καλύτερα θα είναι τα αποτελέσματα.

Τι δόλωμα χρησιμοποιούμε
Το καλύτερο δόλωμα κατά την προσωπική μας άποψη για  σαργούς και Τσιπούρες είναι το Φαραώ, ακριβό  αλλά αποδοτικό δόλωμα – με το οποίο έχουμε πιάσει και τις μεγαλύτερες τσιπούρες μας.
Κυκλοφορεί και ο Ραμσής που μοιάζει με το φαραώ, είναι και αυτό αποδοτικότατο σκουλήκι, πιο κοντό από το φαραώ και κοστίζει λιγότερο, γι’ αυτό προσέξτε μη σας πουλήσουν Ραμσή για Φαραώ…
Ελκυστικά είναι γενικώς όλα τα σκουλίκια, το καραβιδάκι,  αλλά και οι πεταλίδες. Τις  ζωντανές γαριδούλες, που μπορούμε να πιάσουμε μόνοι μας από την ακτή τις θεωρούμε κορυφαίο δόλωμα.

Πολυάγκιστρα
Στα ψαρέματα από την ακτή χρησιμοποιούμε εκτός των άλλων και πολυάγκιστρα που μπορούμε να αγοράσουμε έτοιμα από κατάστημα ειδών αλιείας, ή να τα φτιάξουμε και μόνοι μας.  
Σε ένα κομμάτι διάφανούς ενισχυμένης πετονιάς μήκους εξήντα περίπου πόντων Νο 45 έως 50 χιλιοστά , δένουμε σε απόσταση ενός έως ενάμισι εκατοστού, δεκαπέντε έως δεκαοκτώ αγκίστρια Νο 2 με πάρα πολύ ευαίσθητο αρπάδι και ανάμεσα στην αρματωσιά και τη μάνα, δένουμε δυνατό στριφτάρι βαρέως τύπου.
Πρέπει να δώσουμε μεγάλη σημασία στην ποιότητα της πετονιάς, διότι φανταστείτε το ψάρι που θα μασήσει και θα ξαναμασήσει το δόλωμα, πόσο θα την επιβαρύνει. Καλά δεμένα πρέπει να είναι και τα αγκίστρια, ενώ η αρματωσιά μας προσεγμένη ώστε να μην έχουμε κοψίματα. Η πετονιά πρέπει να είναι διαφανής και όχι πράσινη, κόκκινη κλπ, διότι το ψαροδόλι που θα χρησιμοποιήσουμε ως δόλωμα είναι ασημόλευκο. Το πρώτο αγκίστρι που θα δέσουμε πρέπει να είναι διαφορετικού χρώματος, διότι προσπαθώντας να ξεμπλέξουμε το πολυάγκιστρο μετά από κάθε χρήση, δεν θα καταφέρουμε τίποτε άλλο εκτός του να εκνευριστούμε. Αν όμως υπάρχει ένα διαφορετικού χρώματος τα πράγματα απλοποιούνται διότι ξέρουμε τουλάχιστον από πού αρχίζει το πολυάγκιστρο.

Δένουμε το πολυάγκιστρο σε καρούλα και χρησιμοποιούμε πετονιά σαρανταπέντε έως πενήντα χιλιοστά, πάντα πολύ καλής ποιότητος και μαλακή.

Ψιλό πολυάγκιστρο με ζύμη
Σε αυτό το πολυάγκιστρο θα χρησιμοποιήσουμε αγκίστρια Νο έξι έως οκτώ, παπαγαλέ ανοξείδωτα. Το στριφτάρι μας θα είναι πιο ψιλό αλλά πάντα ανθεκτικό. Η αρματωσιά της πετονιάς μας θα έχει το ίδιο μήκος
αλλά η διάμετρός της θα είναι από τριάντα έως σαράντα χιλιοστά. Για δόλωμα θα χρησιμοποιήσουμε ζύμη. Κόβουμε ένα κομμάτι μεγέθους περίπου μεγάλου βερίκοκου και τυλίγουμε την αρματωσιά επάνω του σε σχήμα οκτώ. Μόλις τελειώσουν όλα τα αγκίστρια, πιέζουμε και πλάθουμε τη ζύμη έτσι ώστε τα αγκίστρια να μην φαίνονται καθόλου. Η δολωμένη αρματωσιά μας είναι έτοιμη για βολή.
Ζύμη υπάρχει πολλών ειδών. Μπορούμε να την παρασκευάσουμε χρησιμοποιώντας μέρος  ψαροτροφής, και φρυγανιάς σε τρίμα, προσθέτοντας θάλασσα και ανακατεύοντας συνέχεια έως ότου το μίγμα αποκτήσει συμπαγή και εύπλαστη δομή. Άλλος τρόπος είναι, αφού καθαρίσουμε από τα κόκαλα σαρδέλες, τις λιώνουμε σε δοχείο, στο οποίο χρησιμοποιούμε θάλασσα και τριμμένη φρυγανιά μέχρι να γίνει ζυμάρι. Ακόμη μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τυριά όπως κοπανιστή, ή φέτα σε τρίμμα, αλεύρι, λίγο σιμιγδάλι, θαλασσινό νερό και λάδι, σε τέτοιες αναλογίες ώστε να δουλεύεται με το χέρι. 

Πότε και που θα ρίξουμε.
Ο τρόπος ψαρέματος με ψαροδόλι είναι συνήθως νυκτερινός και τελειώνει μέχρις ότου αντέξουμε…η καλύτερη περίπτωση όμως είναι το ξημέρωμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι απαγορευτικό για τις πρωινές ή μεσημεριανές ώρες. Τα ψάρια πολλές φορές λειτουργούν αψυχολόγητα.
Με τη ζύμη ψαρεύουμε όποτε έχουμε κέφι και διάθεση, αρκεί να τρώνε και τα ψάρια!

Για ψάρεμα τη νύχτα.
Στο νυκτερινό ψάρεμά μας δεν πρέπει να ξεχάσουμε να έχουμε μαζί μας απαγκιστρωτή για την αφαίρεση αγκίστρου από το στόμα του ψαριού,  μητοτσίμπιδο για αυτά που έχουν καρφωθεί στο σώμα του αλλά και για να σφίξουμε κάποιο αγκίστρι, ή ακόμη για να φτιάξουμε μια αρματωσιά. Μαχαίρι για οποιαδήποτε χρήση, φακό για να φωτίσουμε κάπου συγκεκριμένα, λάμπα θυέλης ή φωτιστικό υγραερίου για να βλέπουμε γενικώς και φυσικά ένα κάθισμα για να καθόμαστε. Ακόμη, καφέ και φορητό ψυγείο με φαγητό, νερό, γλυκό, αναψυκτικό, αλλά  και για τα ψάρια που θα πιάσουμε…

Κείμενο – φωτγραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος.

Κείμενο – Φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος.

Ο κλασσικότερος και ίσως πιο αγαπημένος τρόπος ψαρέματος του ερασιτέχνη ψαρά είναι το «πεταχτάρι.  Ο τρόπος αυτός αλίευσης ονομάζεται έτσι γιατί «πετάμε» το αλιευτικό εργαλείο από την ακτή προς τη θάλασσα.

Το πεταχτάρι είναι απλό και μπορούμε  να το κατασκευάσουμε ακόμη και   μόνοι μας, χρησιμοποιώντας πετονιά στριφτάρι, αγκίστρια και μολύβι, ή να το αγοράσουμε έτοιμο από κατάστημα ειδών αλιείας.

ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ.

Η αρματωσιά του αποτελείται από δύο ή τρία παράμαλλα που το μήκος τους πρέπει να είναι 25-30 εκατοστά, αναλόγως δύο ή τρία μικρά αγκίστρια, ενώ στην άκρη της αρματωσιάς δένουμε ένα μικρό μολύβι. Η πετονιά της αρματωσιάς μπορεί να είναι 25άρα ή 30άρα ενώ συνδέεται με τη μάνα με ένα στριφτάρι. Η μάνα είναι συνήθως 100 μέτρα 40άρα πετονιά, τυλιγμένη σε πλαστική καρούλα.
Με το πεταχτάρι αυτό μπορούμε να ψαρέψουμε, από βραχώδεις και αμμώδεις ακτές ή από μόλους  διάφορα ψάρια, από μικρά πετρόψαρα έως σπάρους, σαργουδάκια κλπ.

Η ΤΕΧΝΙΚΗ
Δολώνουμε τα αγκίστρια καλά, ώστε να σκεπάζονται από το δόλωμα, και στριφογυρίζοντας την αρματωσιά, πετάτε με δύναμη το πεταχτάρι όσο πιο μακριά γίνεται στη θάλασσα. Στη συνέχεια μαζεύουμε τα μπόσικα και κρατάμε τη μάνα περιμένοντας το τσίμπημα.
Υπάρχουν πολλών ειδών τσιμπήματα από διάφορα ψάρια, άλλα γλείφουν απλά το δόλωμα, άλλα το τρώνε ολόκληρο και άλλα τρώνε  ανεπαίσθητα, γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή ώστε να τραβήξουμε και να αγκιστρώσουμε το ψάρι την κατάλληλη στιγμή.
Εφόσον διαπιστώσουμε ότι το ψάρι έχει αγκιστρωθεί, με σωστές και προσεκτικές κινήσεις, τραβάμε το πεταχτάρι έξω μαζί με το ψάρι. Αν καταλάβουμε  ότι είναι μεγάλο, μαζεύουμε την πετονιά αργά και σταθερά γιατί μπορεί να απαγκιστρωθεί, ενώ χρησιμοποιούμε απόχη για την σίγουρη σύλληψη του.

ΤΑ ΔΟΛΩΜΑΤΑ:
Όσο πιο φρέσκα είναι τα δολώματά μας, τόσο καλύτερα αποτελέσματα έχουμε. Συνήθως χρησιμοποιούμε γαρίδα, καραβιδάκι ή σκουλήκι,  (φαραώ, μαύρο, κόκκινο,) κλπ.
Για ακόμη  καλύτερα αποτελέσματα, κατά μήκος της περιοχής που ψαρεύουμε, ρίχνουμε λίγη μαλάγρα, για να μαζέψουμε τα ψάρια.

ΤΟ ΜΟΝΑΓΚΙΣΤΡΟ ΣΤΟ ΠΕΤΑΧΤΑΡΙ
Όταν λέμε μονάγκιστρο, εννοούμε το αλιευτικό εργαλείο  με ένα αγκίστρι και τρύπιο κινητό μολύβι σε σχήμα ελιάς. Το παράμαλλο έχει μήκος 30-40 εκατοστά (σε κάποιες περιπτώσεις έως και 1 μέτρο) και αγκίστρι  Νο3 ή Νο4,γιατί ο στόχος μας είναι μεγαλύτερα ψάρια.
Κατασκευή: Περνάμε το μολύβι στη μάνα, την οποία στη συνέχεια τη δένουμε στο στριφτάρι, ενώ την άλλη άκρη του στριφταριού δένουμε το παράμαλλο.
Το μονάγκιστρο δολώνουμε με γαρίδα, με σκουλήκι, με καραβιδάκι ή με ζωντανό ψαράκι (κεφαλόπουλο) αν ο στόχος μας είναι για παράδειγμα ένα καλό λαυράκι.
Στο απλό πεταχτάρι τα ψάρια ορισμένες φορές καταλαβαίνουν την παρουσία του μολυβιού και τρέπονται σε φυγή, ενώ στο μονάγκιστρο, που το παράμαλλο είναι απευθείας δεμένο στο στριφτάρι, δεν νιώθουν κατά το τσίμπημα την αντίσταση του μολυβιού και έτσι «παίρνουν» το δόλωμα ευκολότερα.
Με το μονάγκιστρο μπορούμε να πιάσουμε μεγάλες τσιπούρες, σαργούς, μουρμούρες Λαυράκια, πρόκειται για ένα απλό, αλλά αρκετά αποδοτικό εργαλείο.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Πριν ξεκινήσουμε το ψάρεμά μας, πρέπει να έχουμε εφεδρικά «ανταλλακτικά»: (μολύβια, παράμαλλα και αγκίστρια), διότι κάτι από αυτά θα χάσουμε και θα πρέπει να τα αντικαταστήσουμε.
Μπορούμε τέλος να ρίξουμε δύο,ή και περισσότερα εργαλεία συγχρόνως ώστε να ψαρεύουν μόνα τους, έτσι οι πιθανότητές μας μεγαλώνουν.

Κείμενο – Φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος.

Κείμενο – φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος.

Στο συγκεκριμένο ψάρεμα χρησιμοποιήσαμε ως δόλωμα, μονοδόλι. Πρόκειται για σκουλήκι ανώτερης κατηγορίας με μεγάλη επιτυχία στα καλά ψάρια.

Ο μέσος όρος του μεγέθους του είναι γύρω στα επτά εκατοστά, ενώ πρόκειται για ανθεκτικό δόλωμα αφού μπορεί να διατηρηθεί ζωντανό μια περίπου εβδομάδα. Η συντήρηση του γίνεται είτε μέσα σε θαλασσινό νερό, όπου δεν πρέπει να ξεπερνά το ένα δάχτυλο, είτε μέσα σε βρεγμένη  εφημερίδα – βουτηγμένη σε θαλασσινό ασφαλώς νερό- στο ψυγείο.
Στο μονοδόλι διαφέρει ο τρόπος που το περνάμε στο αγκίστρι. Σε αντίθεση με άλλα σκουλήκια  πού τα περνάμε κεντητά, το αγκίστρι διαπερνά το Χαλκιδέϊκο που δολώνεται ολόκληρο, εξ ού και το όνομά του (Μονοδόλι). Το προκλητικό χρώμα του, η ικανότητα του να φωσφορίζει και οι ελκυστικές κινήσεις που κάνει δολωμένο, το αναγάγουν σε ένα απο τα καλύτερα δολώματα.
Το πεταχτάρι, είναι ο κύριος τρόπος κατά τον οποίο χρησιμοποιείται, ενώ σπανίως στο παραγάδι και τη καθετή.
Είναι καλό δόλωμα για τσιπούρες, λυθρίνια, σαργούς, ενώ το μελανούρι και το λαβράκι δύσκολα αντιστέκονται στη προκλητικότητά του, αρκεί να είναι ημέρα που τα ψάρια «τρώνε».

Καλάμι και μηχανισμός

Θα χρειαστούμε είναι ένα καλό καλάμι τηλεσκοπικό, με action 20 – 60  ή 40 – 80, ανάλογα την απόσταση βολής που θέλουμε να επιτύχουμε, μήκους από 3,5 m έως 4,5 ή 5 m.   Όσο πιο μικρό είναι το action, τόσο πιο καλά νιώθουμε το τσίμπημα του ψαριού, αλλά θα έχουμε απώλεια σε μακρινές βολές.Ο  μηχανισμός που θα χρησιμοποιήσουμε θα πρέπει να διαθέτει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πομπίνα ( μακρινές βολές – πολλά μέτρα πετονιάς ή νήματος). Η σχέση περιστροφής του πρέπει να είναι επίσης μεγάλη, για παράδειγμα 5.3/1, και με όσο το δυνατόν περισσότερα ρουλμάν για καλύτερη λειτουργία.

Πετονιές και αρματωσιές

Για κύρια πετονιά θα διαλέξουμε μια 100 ή 200 m από 30 έως 35 mm, με μεγάλη αντοχή στην καταπόνηση και εξαιρετικά λεία για μακρινά πετάγματα, αόρατη, χαμηλής μνήμης και πάρα πολύ δυνατή. Για τα παράμαλλα χρησιμοποιούμε 0,18 mm / 3,5 kg.
Η πετονιά για τη μάνα της αρματωσιάς πρέπει να είναι από 8 ως 15 mm πιο λεπτή από αυτήν της μπομπίνας και ίδια σε χαρακτηριστικά με αυτά της πετονιάς για τα παράμαλλα.                                             

Τα αγκίστρια που θα χρησιμοποιήσουμε πρέπει να είναι και αυτά καλής ποιότητας γαλβανισμένα, No 4- 6, ίσια και όχι στραβά, το βάρος του βαριδιού πρέπει να συμφωνεί με το action του καλαμιού μας, (για παράδειγμα αν το action είναι 40 – 80, το βαρίδι μας δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 80 γραμμάρια), ενώ θα πρέπει να είναι τύπου καμπάνας ή συρόμενο.

Κείμενο – φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος.

Κείμενο – φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος.

Στείρες και οι σφυρίδες συναντάμε στα μεγάλα μονόπετρα ή τις μεγάλες βραχώδης αποχές. Τις συγκεκριμένες ψαρεύουμε με βαθιά συρτή.

Η βαθιά συρτή μας έχει δώσει ομολογουμένως αρκετές αλιευτικές χαρές, γι αυτό τρέφουμε ιδιαίτερη αγάπη για αυτή. Η ταχύτητα της βάρκας μας ήταν περίπου 2,5 μίλια και σκοπός μας να κατεβάσουμε το δόλωμα κοντά στον βυθό έτσι ώστε να ψαρεύει 1,5 – 3 μέτρα πάνω από αυτόν. Δέσαμε το ψεύτικο ψαράκι μας που ήταν δεκαεξάρι πρασινοκίτρινου χρώματος (αργότερα χρησιμοποιήσαμε και πορτοκαλί) και αφήσαμε 30 μέτρα νήμα πίσω από το σκάφος. Μόλις το μολύβι έφτασε στο επιθυμητό βάθος που θέλαμε να ψαρέψουμε ρυθμίσαμε τα φρένα του μηχανισμού και το δόλωμά μας άρχισε να σέρνεται εκεί που ελπίζαμε να συναντήσουμε στείρες και σφυρίδες.

Το άρπαγμα του ψαριού
Όταν ήρθε το δυνατό τράβηγμα, δεν κόψαμε την ταχύτητα της βάρκας για να μην του δώσουμε την ευκαιρία να πάρει μπόσικα και να τρέξει να βραχώσει. Για αυτόν τον λόγο τα φρένα του μηχανισμού δεν ήταν πολύ λάσκα έτσι ώστε το ψάρι να μην μπορεί να πάρει πολλά μέτρα. Όταν βεβαιώθηκα ότι έχω πάρει αρκετά μέτρα νήματος έτσι ώστε να μην μπορεί πια να κατέβει στον βυθό, τότε κάναμε κράτη και μαζέψαμε το υπόλοιπο νήμα.

Αλιευτικά εργαλεία
Η χρήση χοντρής πετονιάς στο παράμαλλο είναι επιβεβλημένη γιατί τα πατόψαρα όταν τσιμπήσουν το δόλωμα ορμούν να κρυφτούν στα βράχια, ή τρίβονται στις πέτρες για να κόψουν το παράμαλλο. Γι’ αυτό στην μάνα είχαμε δέσει ένα στριφτάρι καλής ποιότητας και αντοχής με παράμαλλο 70 χιλιοστών αόρατο. Απολύτως απαραίτητο όργανο γι’ αυτό το ψάρεμα είναι φυσικά το βυθόμετρο που μας έδειχνε ανά πάσα στιγμή το βάθος της θάλασσας. Σκοπός του βυθόμετρου είναι η ένδειξη του βάθους και η απεικόνιση του βυθού, ώστε να προσαρμόζουμε το μήκος του και να προστατεύουμε το αλιευτικό μας εργαλείο από κόλλημα στα βράχια του πυθμένα.

Με τη βαθιά συρτή και τα μεγάλα ψάρια που τσιμπάνε σε βάθος πάνω από τα 15 μέτρα, αντιμετωπίζουμε έντονα το πρόβλημα της αντίστασης που παρουσιάζεται μέσα στο νερό, με πετονιά και μολύβια. Για να αντισταθμίσουμε αυτούς τους παράγοντες μειώνουμε κατ’ αρχήν την ταχύτητα της βάρκας στο ελάχιστο επιτρεπτό δηλαδή μέχρι 2 περίπου μίλια ώστε το εργαλείο μας να εξακολουθεί να ψαρεύει 1,5 έως 3 μέτρα πάνω από τον βυθό. Επίσης, για να αντιμετωπίσουμε την αντίσταση της πετονιάς χρησιμοποιούμε συνθετικά νήματα, που στην ίδια διάμετρο προσφέρουν από διπλάσια έως τριπλάσια αντοχή σε σχέση με τις κοινές πετονιές. Πάντως θα πρέπει εσείς οι ίδιοι εφαρμόζοντας τις παραπάνω παραμέτρους στη βάρκα σας και κάνοντας τις δικές σας ρυθμίσεις, θα φθάσετε στο ζητούμενο.

Επιστρέψαμε με δυο καλά ψάρια. Τα κεφάλια και τις ουρές τα κάναμε σούπα ενώ το υπόλοιπο σώμα χοντρές φέτες ψητές στα κάρβουνα.

Κείμενο – φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος

 κείμενο – φωτογραφίες Νϊκος Λυμπερόπουλος

Η ζόγκα είναι η “γιαγιά” θα λέγαμε των “νέων τεχνικών” που βασίζονται στο μολύβι-αγκίστρι, είτε ενσωματωμένο, είτε όχι.

Με ζόγκα ψαρεύουμε πάνω από ξέρες και τραγάνες, ή τροκάδες , εκεί δηλαδή που συνήθως συχνάζουν τα καλά ψάρια και πάντα λίγο πιο πάνω από τον βυθό, σε βαθιά και καθαρά νερά. Ως δόλωμα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ζωντανό ψάρι (κεφαλόπουλο, μελανούρι, γύλο κλπ), ασπροδόλι ( σουπιά, καλαμάρι), ή γαρίδα.

Στο εμπόριο κυκλοφορούν  ζόγκες διαφόρων μεγεθών με μεγάλα και μικρά αγκίστρια. Για ψάρια 3κιλα και πάνω χρησιμοποιούμε ζόγκες από 3 έως 8 νούμερο, ενώ κάποιες φορές χρησιμοποιούμε κι έναν «κλέφτη». Περνάμε το αγκίστρι της ζόγκας στο σώμα της μεγάλης γαρίδας και το «αγκίστρι – κλέφτη» στο κεφάλι της. Με αυτό τον τρόπο, όπως κι αν κτυπήσει το ψάρι δύσκολα θα ξεφύγει από το αλιευτικό μας εργαλείο. Η διάμετρος της πετονιάς που δένουμε τη ζόγκα απ’ ευθείας, είναι 50 έως 70 χιλιοστά. Μπορούμε όμως να χρησιμοποιήσουμε μάνα εβδομηντάρα και παράμαλλο 4 έως 5 μέτρα επίσης 70 χιλιοστών αόρατο.

Πώς ψαρεύουμε.

Με τη ζόγκα ψαρεύουμε από τη βάρκα κρεμαστά, ανεβοκατεβάζοντας σιγά – σιγά. Το ψάρεμα αυτό μπορεί να γίνει την αυγή αλλά και τη νύκτα με φεγγάρι. Όταν ψαρεύουμε με ζόγκα φροντίζουμε να βρίσκεται το αλιευτικό μας εργαλείο όχι πατωτά, αλλά λίγο πιο πάνω, έως και μισό μέτρο. Στο ψάρεμα με ζόγκα πρέπει να ενεργούμε γρήγορα και σταθερά. Μόλις το ψάρι τραβήξει θα πρέπει να κάνουμε μια απότομη κίνηση για να αγκιστρωθεί και αμέσως μετά να παίρνουμε μερικά μέτρα πετονιά, πριν το ψάρι βραχώσει. Αφού πάρουμε δυο τρία μέτρα, μετά μαζεύουμε την πετονιά και οδηγούμε το ψάρι στη βάρκα με τον τρόπο που ξέρουμε, φροντίζοντας δηλαδή να αντιδρούμε ανάλογα στα τραβήγματα ή τα κεφάλια του.
Γάντζος ή απόχη είναι απολύτως απαραίτητα για να φέρουμε το ψάρι από τη θάλασσα στο σκάφος.

Κι έπειτα έρχονται και τα χαμόγελα…!!!

 κείμενο – φωτογραφίες Νϊκος Λυμπερόπουλος

Κείμενο Φωτογραφίες : Νίκος Λυμπερόπουλος

Ένας από τους ιδανικότερους τρόπους για να πιάσουμε μελανούρια, είναι το παραγάδι και η  συρτή από τη βάρκα μας – χωρίς βέβαια να αποκλείουμε το ψάρεμά τους από την ακτή. Τα μελανούρια  κυνηγούν από τον πυθμένα έως τον αφρό. Όταν υπάρχει αθερίνα και σαρδλί σε αφθονία αποτελούν θαυμάσια τροφή για τα εν λόγω ψάρια.

Ο τόπος που θα ρίξουμε τη συρτή μας για μελανούρια θα πρέπει να είναι κοντά σε ξέρες, περιμετρικά από υφάλους (με μεγάλη προσοχή) εκεί που υπάρχουν φάροι, περιμετρικά βραχονησίδων κλπ, γιατί εκεί κυνηγούν τα μελανούρια.
Μιλώντας όμως με τους ψαράδες της κάθε περιοχής και ανταλλάσσοντας απόψεις, θα μάθουμε τους τόπους που «κρατάνε» το εκλεκτό αυτό ψάρι.

Δόλωμα, αρματωσιές.  
Επειδή αυτή την εποχή υπάρχει άφθονη αθερίνα και σαρδελί, επιλέγουμε ψαράκι αντίστοιχου μεγέθους, είδους και χρώματος. Το δένουμε σε παράμαλλο τριάντα χιλιοστών και αφήνουμε τρεις οργιές. Δένουμε στριφτάρι, ενώ από την άλλη πλευρά του εφαρμόζουμε τη μάνα που θα είναι σαρανταπέντε έως εξήντα χιλιοστά.
Εάν τα μελανούρια χτυπάνε λίγο πιο βαθιά και θέλουμε να κατεβάσουμε το ψαράκι μας πιο κάτω, περνάμε ψιλό συρόμενο βαρίδι στη μάνα, πριν τη δέσουμε στο στριφτάρι. Μπορούμε βέβαια να χρησιμοποιήσουμε τα ανωτέρω αλιευτικά εργαλεία σε δυο καλάμια, ώστε να ψαρεύουμε ταυτοχρόνως αφρωτά, αλλά και λίγο πιο κάτω, ενώ η ταχύτητά μας δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τα 3 μίλια.

Παραγάδι.

Άν θελήσουμε να ψαρέψουμε μελανούρια με παραγάδι, θα επιλέξουμε τους προαναφερόμενους τόπους. Ως δόλωμα μπορούμε να  επιλέξουμε  καραβιδάκι που αφ ενός είναι “ευρέως φάσματος”  αφ εταίρου αρέσει στα μελανούρια. 

Να υπενθυμίσουμε ότι ο επιτρεπόμενος αριθμός αγκίστρων είναι 150. Ρίχνουμε πολύ αργά το βράδυ και σηκώνουμε το παραγάδι με την ανατολή του ήλιου.

Στην φωτογραφία βλέπουμε ένα από τα μελανούρια που φαγώθηκε από κάποιο καλαμάρι..

Κείμενο Φωτογραφίες : Νίκος Λυμπερόπουλος

κείμενο – φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος.

Γυαλιστερές και κυδώνια καταναλώνουμε την Καθαρά Δευτέρα, την περίοδο της Σαρακοστής, αλλά και γενικότερα ως μεζέ με το τσίπουρο ή το ούζο μας. Γενικότερα τα οστρακοειδή αποτελούν πολύ καλά δολώματα και την περίοδο της σαρακοστής υπάρχουν εν αφθονία.

 Προσέχουμε πάντως αφού τα ανοίξουμε, να έχουν ευχάριστη θαλασσινή οσμή και να «κουνηθούν» μόλις στάξουμε μερικές σταγόνες λεμόνι, διαφορετικά είναι επικίνδυνα για τον οργανισμό και προκαλούν πολύ δυνατές τροφικές δηλητηριάσεις

Όσον αφορά τις γυαλιστερές πρόκειται για τις γνησιότερες θα λέγαμε αχιβάδες, που η επιστημονική τους ονομασία είναι Venus Marcenaria. Έχουν κέλυφος γυαλιστερό, με ζώνες χρώματος καφέ ανοικτού έως σκούρου καστανού.
Τα κυδώνια είναι ελασματοβράγχια μαλάκια της οικογενείας των καρδιΐδών, ενώ υπάρχουν διάφορα είδη κυδωνιών όπως το cardium echinatum, cardium edulis και venus verrucosa, που δεν είναι άλλα από τα γνωστά μας κυδώνια με τα ασπροστακτί όστρακα και τα λεπτά αυλάκια. Διαθέτουν λευκό κρέας και είναι πεντανόστιμα.

 Πώς μαζεύουμε κυδώνια και γυαλιστερές.
Ο πιο απλός τρόπος είναι τα τα αγοράσουμε απο τον ψαρά. Αν όμψς αποφασίσουμε να τα βρούμε μόνοι μας, τα κυδώνια και οι γυαλιστερές συνήθως είναι χωμένα μέσα στη χοντρή άμμο. Φορώντας μάσκα, βατραχοπέδιλα, τη στολή μας, και χρησιμοποιώντας το ειδικό καμάκι – χούφτα που υπάρχει για το συγκεκριμένο ψάρεμα, τα ψάχνουμε στο βυθό της θάλασσας. Την ύπαρξη ζωντανών δίθυρων ακέφαλων μαλακίων – την κατηγορία δηλαδή που υπάγονται οι γυαλιστερές και τα κυδώνια -μαρτυρούν άδεια κελύφη που υπάρχουν διάσπαρτα στον πυθμένα της θάλασσας. Εκεί πιέζοντας ελαφρά, θα δούμε μια μικρή αναπήδηση της άμμου, που είναι το αποτέλεσμα του κλεισίματος των κελυφών της αχιβάδας. Κάτω από το σημείο αυτό βρίσκεται συνήθως το κυδώνι ή η γυαλιστερή. Πρόκειται για δόλωμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην καθετή και το προτιμούν – εκτός  καλοφαγάδων – κυρίως οι σαργοί, οι ούγενες, οι τσιπούρες, τα σκαθάρια κλπ.

Πού και πως θα ψαρέψουμε
Καλό είναι να γνωρίζουμε κάποιο μέρος πού «κρατάει» όπως λέμε τα προαναφερόμενα ψάρια, που θα αναζητήσουμε στα σβησίματα των αποχών. Με το βυθόμετρο παρατηρούμε και επιλέγουμε το σημείο πού σβήνει η αποχή, ενώ φροντίζουμε η άγκυρά μας να πέσει 15 έως 20 μέτρα από αυτό το σημείο, «προσεκτικά και αθόρυβα».

Τα αγκίστρια που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε με θάλασσα που αρχίζει να ηρεμεί μπορεί να είναι τα τύπου Aberdeen Νο 1ή Νο 2. Με φουσκοθαλασσιά χρησιμοποιούμε τα break από ανοξείδωτο ατσάλι από Νο 4 έως Νο 1.
Μπορούμε να ψαρέψουμε με πετονιές 30 – 35 χιλιοστών όπου μετά το στριφτάρι θα δέσουμε δύο λεπτότερα παράμαλλα 25 cm επάνω και 30 cm κάτω πριν το μολύβι μας, ή με πετονιές 30 χιλιοστών με μικρό περαστό μολύβι και αγκίστρι Νο 3 ή Νο 4 δεμένο απ’ ευθείας στη μάνα.
Επίσης μπορούμε να ψαρέψουμε με πετονιές 22 χιλιοστών όπου μετά το λεπτό στριφτάρι θα δέσουμε στη μάνα δύο παράμαλλα. Πρώτα ένα 20 cm και μετά ένα 25 cm με αγκίστρι Νο 3 και Νο 4 carbon, ενώ βαρίδι θα χρησιμοποιήσουμε συρόμενο, πού θα το περάσουμε πριν δέσουμε το στριφτάρι με τη μάνα και την αρματωσιά.

Σαργοί και τσίμπημα.
Το τσίμπημα του σαργού το καταλαβαίνουμε από το διαρκές ελαφρό τράβηγμα της πετονιάς, ή τα πολύ ελαφρά τσιμπηματάκια.
Μην ξεγελαστείτε και τραβήξετε απότομα, περιμένετε λίγο. Αμέσως μετά το άρπαγμα θα είναι γερό! Με μια κοφτή απότομη κίνηση αγκιστρώνουμε το ψάρι και αναλόγως το μέγεθος και το τράβηγμά του, το φέρνουμε προς το μέρος μας δίνοντάς του πετονιά όταν κάνει κεφάλι και μαζεύοντας όταν μας το επιτρέπουν οι συνθήκες, ενώ δεν χαλαρώνουμε ποτέ την πετονιά από τη στιγμή που έχουμε το ψάρι στο αγκίστρι!
Σίγουρα όμως θα καταλήξει στη  βάρκα μας με τη χρήση  της απόχης που πρέπει πάντα να είναι “ετοιμοπόλεμη” !

κείμενο – φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος.